ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ο πατήρ Αντώνιος, ιδρυτής της «Κιβωτού του Κόσμου»
Το Τμήμα Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος της Σχολής Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας διοργανώνει τελετή Αναγόρευσης σε Επίτιμο Διδάκτορα, του πατέρα Αντωνίου Παπανικολάου, ιδρυτή της «Κιβωτού του Κόσμου» και βραβευθέντα με το 1ο βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη 2018.
Η τελετή θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 16 Απριλίου 2019 και ώρα 19.30 στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος» στο παραλιακό συγκρότημα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο Βόλο. Η εκδήλωση είναι ανοιχτή στο κοινό.
O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου γεννήθηκε στη Χίο το ‘71, από πολύτεκνη οικογένεια. Τα παιδικά του χρόνια πέρασε στη Χίο, ενώ αργότερα έζησε στη Δραπετσώνα. Παρότι βίωσε τη φτώχια από μικρή ηλικία, είχε την τάση να προσφέρει βοήθεια όπου υπήρχε ανάγκη. Τελείωσε το Παιδαγωγικό και τη Θεολογική Σχολή και ταξίδεψε αρκετά στο εξωτερικό, σε ιεραποστολές.
Μετά τις σπουδές του, χειροτονήθηκε και ξεκίνησε την ιερατική του δράση (1998) στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό, μία υποβαθμισμένη περιοχή όπου δεσπόζουν σημαντικά προβλήματα, ιδιαιτερότητες και κοινωνικά αδιέξοδα.
Ο Κολωνός παραδοσιακά κατέχει την πρώτη θέση σε ποσοστά νεανικής εγκληματικότητας, δράσης συμμοριών, διακίνησης ναρκωτικών σε παιδιά και περιστατικά εγκατάλειψης παιδιών από γονείς που είτε είναι χρήστες ουσιών είτε έχουν βαριά ψυχολογικά προβλήματα. Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει σε ότι συνέβαινε γύρω του. Ο ίδιος, παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.
Οι καταστάσεις που βίωσε αποτέλεσαν το έναυσμα για να προσεγγίσει τα παιδιά αυτά εκτός ενορίας, αφού δεν επισκέπτονταν την εκκλησία. Αρχικά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Ακαδημία Πλάτωνος και της αποδοχής, με απώτερο σκοπό να τα γνωρίσει και να αφουγκραστεί τις ανάγκες και τους προβληματισμούς τους.
Η προσέγγιση ήταν ως ίσος προς ίσον, χωρίς κρίση και χωρίς διάθεση νουθεσίας. Κυρίαρχο μέλημα ήταν να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει να καλύψουν ανάγκες τους. Περνώντας χρόνο μαζί τους, κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους και αποφάσισαν από κοινού να θεσπίσουν ομάδες υποστήριξης για άλλα παιδιά.
Βασική του μέριμνα ήταν να πείσουν τα παιδιά να επιστρέψουν στο σχολείο και να αποκτήσουν μια ειδίκευση ώστε να μπορούν να δουλέψουν και να κερδίσουν τα προς το ζην. Αφού δημιουργήθηκε η πρώτη ομάδα παιδιών, θέλησε να δώσει ένα όνομα σ’ αυτήν την προσπάθεια, έτσι ζητήθηκε από τα παιδιά να γράψουν στον πίνακα διάφορα ονόματα. «Ακόμη και το όνομα το επέλεξαν τα ίδια τα παιδιά. Καθίσαμε λοιπόν κάτω και είπαμε ότι κάπως πρέπει να λέγεται αυτό. Τα παιδιά έλεγαν τις λέξεις φωλιά, καταφύγιο… Φάνηκε πως το νιώθουν σαν κάτι που τους διαφυλάσσει, τους προστατεύει… και είπαμε να το πούμε Κιβωτός».
