Ο άντρας καψουρεύεται εκείνη που τον παρατάει..

Τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν άγγιξες ποτέ.

Είναι εκείνα που πήρες μια μικρή γεύση και μετά χάθηκαν. H μεγαλύτερη καψούρα ενός άντρα θα είναι πάντα εκείνη που τον παράτησε. Η απόρριψη από μόνη της δεν είναι ποτέ εύκολη, και δεν είναι ότι είμαστε προγραμματισμένοι να τη δεχόμαστε εύκολα, αλλά όταν της απόρριψης προηγούνται δυο τζούρες αγάπης κι έρωτα, τότε μας σημαδεύει ανεπανόρθωτα.

Ως άντρας μπορώ να πω με σιγουριά πως είμαστε πιο περίεργα πλάσματα από τις γυναίκες στο θέμα του έρωτα. Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι θέλουμε, τουλάχιστον αυτό δείχνουμε, γιατί είμαστε περήφανοι κυνηγοί και δε θέλουμε να λυγίζουμε για καμία. Θέλουμε να έχουμε τον πρώτο, και σίγουρα τον τελευταίο λόγο. Κεφάλι ψηλά, ύφος «εγώ είμαι κι άλλος δεν είναι», και βγαίνουμε στην αρένα να γοητεύσουμε τα πλήθη.

Άλλοτε είμαστε, άλλοτε το παίζουμε σκληροί, τόσο που ραγίζουμε καρδιές συχνά πυκνά, γιατί μας δίδαξαν να φερόμαστε λάθος στις γυναίκες. Έτσι δουλεύει ο εγωισμός μας.

Αν είσαι άντρας κι έχεις νιώσει, ξέρεις ότι όσο κι αν το παίζουμε ιστορία, έρχεται η στιγμή που θα δαγκώσεις τη λαμαρίνα για τα καλά με δυο μάτια που σε κοιτούν και χάνεσαι. Και τότε όλο το σύμπαν σού γελάει ειρωνικά.

Και γίνεται ό,τι γίνεται και πριν προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται σε παράτησε.

Ποιον; Εσένα!

Αναρωτιέσαι, μα δεν έχει σημασία το γιατί. Σε παράτησε, και αφού καλά-καλά ξεπεράσεις το πρώτο παγωμένο σοκ της απόρριψης, το «γιατί» γίνεται πιο βαθύ και ριζώνει μέσα σου.

Αρχίζεις να την σκέφτεσαι συνέχεια. Μέρα νύχτα. Δεν κοιμάσαι. Δεν τρως. Όλα κυλούν υποτονικά, χάνεις τον εαυτό σου. Δε βρίσκεις νόημα σε τίποτα. Ούτε καν είσαι σίγουρος αν είσαι πραγματικά ερωτευμένος ή αν είσαι τόσο εγωιστής που θες απλώς να την ξανακερδίσεις για να την «στείλεις» σε κάποια άλλη φάση. Την αγάπησες ξαφνικά; Κόλλησε το μυαλό σου σε ένα ακόμη απωθημένο; Έκανες μαλακία και σου έφυγε; Δεν έδειξες μια άλλη σου πλευρά εγκαίρως και σου ‘φυγε;

Ό,τι από αυτά και να συμβαίνει, φίλε άντρα, έχεις μπλέξει. Το έχεις ακούσει το «μια γυναίκα μπορεί να έχει όποιον θέλει»; Φυσικά και ισχύει. Έχουμε γεμίσει από ντίβες που με ένα βλέμμα τους μπορούν να μαζέψουν γύρω τους τρεις τέσσερις άντρες έτοιμους να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία της. Κι ένας άντρας όμως μπορεί όντως να έχει όποια γυναίκα επιλέξει στο πλάι του. Θέλει μαγκιά κι αλήθεια. Κι αν είσαι μάγκας και αληθινός και έχεις μάθει να έχεις όποια γυναίκα θέλεις, τότε είναι ακόμα χειρότερο να εμφανίζεται αυτή που δε θα το δει, που δε θα της φαίνεσαι αρκετός, που δε θα προλάβει να σε εκτιμήσει. Θα σκανδαλίζεσαι, θα χάσεις τον ύπνο σου για αυτή που δε σε θέλει ή που έπαιξε μαζί σου και σε παράτησε. Θα σε καψουρέψει άγρια αυτή που σε δοκίμασε και δεν της έκανες, αυτή που πάτησε τον εγωισμό σου και τη μαγκιά σου. Αυτές οι γυναίκες μας γαμάν την κοσμοθεωρία. Δε θα τις καταλάβουμε ποτέ. Κι η καψούρα για αυτές μας βασανίζει το μυαλό. Είναι γλυκιά η καψούρα, κι όποιος δεν την έχει ζήσει είναι άτυχος. Είναι άνθρωπος μισός όποιος δεν κατέστρεψε το μυαλό του από αυτό το μαρτύριο.

Είναι το μαρτύριο που θα σε κάνει να καταλήξεις κάτω απ’ το σπίτι της με τέρμα στα ηχεία Γιάννη Πάριο, μπορεί να σε κάνει να μη βρίσκεις νόημα στη ζωή. Κι όλα αυτά, για εκείνα τα δυο μάτια που όταν τα κοιτάς χάνεσαι.

Αυτοί είμαστε, κύριοι. Άγριοι κυνηγοί, μανιακοί με τις γυναίκες, σπέρνουμε πανικό και θερίζουμε ανασφαλείς γυναίκες με άσχημες εμπειρίες. Το ‘χουμε στο αίμα μας να τριγυρίζουμε στον κόσμο με έναν εγωισμό διογκωμένο που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.

Δεν είναι όλες έτσι, αλλά όταν βρεθεί αυτή η μία, η σωστή, η ξεχωριστή που θα ματαιώσει τη μαγκιά μας, θα καψουρευτούμε και δε θα έχει καλό τέλος.

Στην καλύτερη όμως των περιπτώσεων, η περιπέτεια αυτή θα τον διδάξει και θα τον μεστώσει τον άντρα και θα τον κάνει να θυμάται για πάντα εκείνη που κατάφερε να τον σπάσει στα δύο…

Συντάκτης: Παναγιώτης Βακουφτσής – pillowfights.gr