Παυσίπονα: γιατί κάνουν κακό και πως να τα αντικαταστήσετε με φυσικά

Τα φάρμακα ποτέ δεν θεραπεύουν μια πάθηση. Απλώς κατασιγάζουν ης διαμαρτυρίες της φύσης και καταπνίγουν τις προειδοποιητικές ενδείξεις που προσφέρει, όταν οι νόμοι της παραβιάζονται. Όλες οι τοξικές ουσίες, παρότι τη στιγμή που τις λαμβάνουμε μετριάζουν τα συμπτώματα, κάποια στιγμή «χτυπάνε την πόρτα». Ο πόνος μπορεί να υποχωρήσει, αλλά η υγεία του ασθενή επιδεινώνεται, παρότι μπορεί να μην το συνειδητοποιεί εκείνη τη στιγμή.

Η πρόσληψη αναλγητικών, παρεκτός αν κρίνεται απολύτως αναγκαία για την ανακούφιση από τον ακραίο πόνο, καταστέλλει και καταστρέφει τη θεραπευτική ευφυΐα του οργανισμού. Όταν ο οργανισμός νοσεί, παράγει σήματα πόνου προκειμένου να πυροδοτήσει την ανάλογη ανοσοαπόκριση που θα αποβάλει τις τοξίνες από την πληγείσα περιοχή και θα εμποδίσει το άτομο να βλάψει τον εαυτό του. Ο πόνος δεν είναι ασθένεια και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια. Ο πόνος είναι η φυσική αντίδραση του οργανισμού στη συμφόρηση και την επακόλουθη αφυδάτωση και τον υποσιτισμό των ιστών και των κυττάρων. Εμφανίζεται με την παρουσία τοξικού υλικού και εν γένει συνοδεύεται από λοίμωξη. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ο πόνος παρουσιάζεται όταν οι ορμόνες πρώτων βοηθειών του εγκεφάλου (οι ισταμίνες) εκκρίνονται σε μεγάλες ποσότητες και μεταφέρονται στους αλγοϋποδοχείς της συμφορημένης περιοχής.

Ο οργανισμός χρησιμοποιεί τις ισταμίνες για να αποβάλει ξένα σώματα όπως οι ιοί, καθώς και τοξικές ουσίες. Επίσης, τις χρησιμοποιεί για να αναγκάσει άλλες ορμόνες ή συστήματα να ρυθμίσουν την κατανομή του νερού. Αυτή η τελευταία λειτουργία της ισταμίνης είναι πολύ σημαντική, γιατί όπου παρατηρείται κατακράτηση τοξινών συνυπάρχει και ανεπάρκεια νερού (αφυδάτωση). Ωστόσο, όταν τα σήματα πόνου καταστέλλονται, ο οργανισμός περιέρχεται σε σύγχυση – δεν ξέρει πώς οφείλει να διαχειριστεί τη συμφόρηση και την επακόλουθη αύξηση της τοξίκωσης. Επιπρόσθετα, τα αναλγητικά εμποδίζουν τον οργανισμό να εξοικειωθεί με την προοδευτική κατάσταση που καλείται κυτταρική αφυδάτωση. Και φυσικά, για να επεξεργαστούν τις ουσίες των αναλγητικών, τα κύτταρα αναγκάζονται να απολέσουν μεγάλο μέρος του τόσο πολύτιμου νερού τους.

Συνήθως, η ένταση του πόνου αυξάνεται όταν αυξάνεται και η συγκέντρωση των τοξινών και των υλικών (όπως οι πρωτεΐνες αίματος) που εγκλωβίζονται στο υγρό που περιβάλλει τα κύτταρα. Αυτή η υγρή ουσία καλείται συνδετικός ιστός και αποστραγγίζεται από το λεμφικό σύστημα. Όταν το λεμφικό σύστημα περιέρχεται σε συμφόρηση εξαιτίας πεπτικών διαταραχών ή άλλων παραγόντων, τους οποίους θα αναλύσω αργότερα, η οδός διαφυγής αυτών των πρωτεϊνών και των τοξινών κλείνει. Για να αποτραπεί η άμεση καταστροφή των κυττάρων από αυτές τις ιδιαίτερα όξινες και αντιδραστικές πρωτεΐνες και τοξίνες, ο οργανισμός τις περιβάλλει με νερό. Αυτό επιδεινώνει τη συμφόρηση και εμποδίζει την οξυγόνωση των κυττάρων. Ο πόνος αποτελεί άμεση συνέπεια της ελλιπούς οξυγόνωσης. Έρευνα που δημοσιεύτηκε το 1964 σε ένα από τα πρώτα τεύχη του περιοδικού του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου Today’s Health, αναφέρει ότι οι πρωτεΐνες του αίματος εξέρχονται από το αίμα και εισέρχονται στον συνδετικό ιστό, αλλά αν δεν αποβληθούν αμέσως από το λεμφικό σύστημα, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές παθήσεις, ακόμη και θάνατο, μέσα σε 24 ώρες.

Ο οργανισμός γνωρίζει αυτό τον κίνδυνο και ενεργεί ανάλογα. Ο εγκέφαλος παράγει την τέλεια αναλογία αναλγητικών (τις ενδορφίνες ή ενδογενή οπιοειδή) προκειμένου ο πόνος να είναι μεν ανεκτός, αλλά αρκετά έντονος ώστε να προκαλέσει μια επαρκή ανοσοαπόκριση. Από την άλλη, τα συνθετικά αναλγητικά βραχυκυκλώνουν τα σήματα πόνου. Ωστόσο, ο εγκέφαλος και το ανοσοποιητικό σύστημα πρέπει να λάβουν το σήμα προκειμένου να μεριμνήσουν για την προβληματική περιοχή. Η αιφνίδια καταστολή του πόνου μπορεί να παρομοιαστεί με την αποκοπή των καλωδίων ενός οικιακού συστήματος συναγερμού. Αν ένας ληστής εισβάλει στο σπίτι, δεν θα γίνει αντιληπτός από κανέναν. Εξαιτίας της διακοπής της επικοινωνίας με τον εγκέφαλο, ο οργανισμός αδυνατεί να αποβάλει τις εγκλωβισμένες τοξίνες και πρωτεΐνες του αίματος, με συνέπεια η καταστροφική τους επίδραση να μένει απαρατήρητη. Το χειρότερο με τα συμβατικά φάρμακα είναι ότι για να μεταφερθούν στον προορισμό τους, χρειάζονται πρωτεΐνες αίματος. Και αν οι πρωτεΐνες αίματος εγκλωβιστούν στον συνδετικό ιστό ενός οργάνου, εγκλωβίζονται και οι ουσίες του φαρμάκου. Αυτό προκαλεί τις σοβαρές παρενέργειες και τους θανάτους που έχουν καταλογιστεί σε αυτά τα φάρμακα. Ασφαλώς, η φαρμακοβιομηχανία δεν θέλει να ξέρουμε ότι λαμβάνοντας τα προϊόντα τους παίζουμε τη ζωή μας κορόνα-γράμματα.

Τα αναλγητικά φάρμακα όχι μόνο κάνουν τον οργανισμό να αγνοεί ένα πρόβλημα του, αλλά υπονομεύουν και τις θεραπευτικές του προσπάθειες. Η τακτική πρόσληψη αναλγητικών φαρμάκων καταστέλλει την παραγωγή ενδορφινών, με επακόλουθο τον εθισμό. Αυτό μειώνει και την ανοχή του οργανισμού στον πόνο, καθιστώντας επώδυνη ακόμα και μια επουσιώδη συμφόρηση. Κάποιοι έχουν κακοποιήσει τον οργανισμό τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε υπο¬φέρουν από χρόνιο πόνο ενώ το πραγματικό αίτιο είναι ασήμαντο. Και όταν τα αναλγητικά πάψουν να είναι αποτελεσματικά, κάποιοι σκέφτονται ακόμα και την αυτοκτονία.

Αν λαμβάνατε αναλγητικά για την αρθρίτιδα ή άλλες επώδυνες παθήσεις αλλά ξέρετε ότι φάρμακα όπως το Vioxx, το Aleve, το Ceelebrex και η ασπιρίνη αυξάνουν σημαντικά τον κίνδυνο για καρδιακό και εγκεφαλικό επεισόδιο, μπορείτε να καταφύγετε σε φυσικές εναλλακτικές λύσεις ώσπου να εξαλείψετε τα βαθύτερα αίτια του πόνου (που είναι και η σύσταση αυτού του βιβλίου). Σύμφωνα με το περιοδικό New England Journal of Medicine, «τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα (συνταγογραφούμενα και μη συμβατικά φάρμακα όπως τα Advil, Motrin, Aleve, Ordus, η ασπιρίνη και πάνω από 20 άλλα) προκαλούν 16.500 θανάτους και 103.000 και πλέον εισαγωγές σε νοσοκομείο ετησίως μόνο στις ΗΠΑ». Οι πωλήσεις πέντε βασικών αναλγητικών φαρμάκων αυξήθηκαν κατά 90 τοις εκατό από το 1997 ως το 2005, σύμφωνα με ανάλυση στατιστικών στοιχείων της Drug Enforcement Administration που πραγματοποίησε το Ασοσιέιντ Πρες.

Ακόμα και μία μικρή ποσότητα ασπιρίνης προκαλεί ένα βαθμό εντερικής αιμορραγίας. Η τακτική πρόσληψη ασπι¬ρίνης συνεπάγεται σοβαρές συνέπειες. Περίπου το 70 τοις εκατό των ατόμων που λαμβάνουν ασπιρίνη ημερησίως χάνουν μισό με ενάμισι κουταλάκι αίμα σε καθημερινή βάση, ενώ το 10 τοις εκατό χάνει μέχρι και δύο κουταλάκια αίμα σε καθημερινή βάση. Πρόσφατη έρευνα η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Annals of Internal Medicine, ανέφερε ότι η χρήση των ΜΣΑΦ (μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα) όπως η ασπιρίνη και η ιβουπροφαίνη αυξάνει τον κίνδυνο για υπέρταση κατά 40 τοις εκατό. Επίσης, διαπιστώθηκε ότι η πρόσληψη ακεταμινοφένης αυξάνει τον κίνδυνο για υπέρταση κατά 34 τοις εκατό.

Ο κατάλογος που ακολουθεί παραθέτει εναλλακτικές λύσεις για τη διαχείριση του πόνου, οι οποίες δεν κωλύουν τους αυτοθεραπευτικούς μηχανισμούς του οργανισμού.

• Το βότανο Boswellia serrata προέρχεται από την αγιουρβεδική παράδοση. Προσφέρει ανακούφιση από τον πόνο και βελτιώνει την κινητικότητα στα άτομα που υποφέρουν από αρθρίτιδα. Επίσης, διαθέτει αντικαρκινικές ιδιότητες και συντελεί στη μείωση των επιπέδων των λιπιδίων του αίματος. Η δοσολογία είναι 1.200-1.500 mg του τυποποι¬ημένου εκχυλίσματος που περιέχει 60-65 τοις εκατό των δραστικών συστατικών του φυτού, 2-3 φορές ημερησίως;
• Η βρωμελαΐνη είναι ένζυμο το οποίο λαμβάνεται από το μίσχο του ανανά και διαθέτει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Η δοσολογία είναι 500 mg τρεις φορές ημερησίως. Το συμπλήρωμα λαμβάνεται ανάμεσα στα γεύματα.
• Η κρέμα από καγιέν (Capsicum annuum) προσφέρει ανακούφιση από τον πόνο. Εφαρμόστε την στην επώδυνη περιοχή 2-4 φορές ημερησίως.
• Το αρπαγόφυτο (Harpagophytoum procumbens) μπορεί να βελτιώσει τον πόνο γονάτου και ισχίου. Η δοσολογία είναι 1.500-2.500 mg του εκχυλίσματος σε σκόνη ημερησίως ή 1-2 mg του βάμματος 3 φορές ημερησίως. Μη λαμβάνετε το βότανο αν έχετε ιστορικό χολολιθίασης, γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης ή ελκών.
• Το έλαιο οινοθήρας, φραγκοστάφυλου και βοράγκου συντελεί στην περιστολή της αρθρίτιδας. Η δοσολογία είναι έως και 2,8 γραμμάρια γάμμα λινολεϊκού οξέος ημερησίως. Αποφεύγετε τα ραφιναρισμένα έλαια και τη μαργαρίνη.
• Τα ιχθυέλαια μειώνουν τη φλεγμονή στις αρθρώσεις και προάγουν τη λίπανση των αρθρώσεων. Η δοσολογία είναι τουλάχιστον 1,8 mg δοκασαεξανοϊκού οξέος (DHA: ένα Ω-3 λίπος) και 1,2 mg εικοσαπεντανοϊκού οξέος (ΕΡΑ: επίσης Ω-3 λίπος).
• Το αφέψημα από φρέσκο τζίντζερ (Zingiber officinale) είναι πολύ ευεργετικό. Φάτε φρέσκο τζίντζερ πριν από τα γεύματα και κατά τη διάρκεια τους. Πάρτε 1-2 γραμμάρια σκόνης σε κάψουλες 2-3 φορές ημερησίως ή 1-2 mg του βάμματος 2-3 φορές ημερησίως.
• Το Μ5Μ (μεθυλοσουλφονυλομεθάνιο) ή οργανικό θείο, διαθέτει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Η δοσολογία είναι 2.000-8.000 mg ημερησίως. Ξεκινήστε με χαμηλή δόση και αυξήστε την σταδιακά.
• Η 5ΑΜ (δ-αδενοσυλμεθειονίνη) προλαμβάνει την απώλεια νερού από τους χόνδρους και, κατά συνέπεια, προάγει την ευκαμψία των αρθρώσεων. Η δοσολογία είναι 600-1.200 mg ημερησίως για δύο μήνες. Ακολούθως, το άτομο πρέπει να λαμβάνει 400-800 mg ημερησίως για συντήρηση.

Προσοχή: Αν λαμβάνετε οποιοδήποτε από τα παραπάνω συμπληρώματα, αποφύγετε τη συγχορήγηση ΜΣΑΦ όπως η ασπιρίνη και η ιβουπροφαίνη, προκειμένου να αποφευ¬χθούν ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Ασφαλώς, εκτός από τα συμπληρώματα, υπάρχουν και άλλες λύσεις για την αντιμετώπιση του πόνου. Σε αυτές συ¬μπεριλαμβάνονται η σωστή διατροφή, η σωματική άσκηση, η φυσιοθεραπεία, η διαχείριση του στρες, η μάλαξη, ο βελο-νισμός, η πιεσοθεραπεία και η γιόγκα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Andreas Moritz ” Το πλήρες βιβλίο της Εναλλακτικής Ιατρικής” Τόμος 2 Εκδόσεις Διόπτρα