Πώς ο Θεός θα κρίνει κάθε άνθρωπο κατά την Τελική Κρίση του κόσμου;

Συχνά μιλάμε για την δευτέρα παρουσία και την τελική κρίση και τα ερωτήματα συνήθως επικεντρώνονται στο πότε θα έρθει. Έχουμε άραγε αναρωτηθεί πώς ο Θεός θα μας κρίνει;

Ο Θεός άραγε θα μας κρίνει με το τι δίνει αξία στην ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή; Τη σωστή πίστη; Τη λατρεία; Την τήρηση των θείων εντολών;

Και αυτά φυσικά είναι απολύτως απαραίτητα, αλλά όχι μόνο αυτά! Θα πρέπει οπωσδήποτε να προσθέσουμε στα προηγούμενα και την έμπρακτη αγάπη προς όλους. Η παραβολική αυτή διήγηση, που διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ξεκαθαρίζει τι έχει προτεραιότητα στη ζωή μας και τι όχι, ενώ είναι πλούσια σε παραδείγματα και παραστατικές εικόνες από την ποιμενική, την δικαστική και την πολιτική ζωή. Διδάσκει λοιπόν ο Χριστός:

“ΟΤΑΝ (το Πότε και το Πού της Κρίσης είναι άγνωστο. Γνωστό σε μας είναι μόνο με ποιο τρόπο θα μας κρίνει όλους: Με το μέτρο της αγάπης) θα έρθει ο ‘Υιός του ανθρώπου’ (τίτλος του Μεσσία, που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και επισημαίνει την ταπείνωση, τα πάθη και την ένδοξη επάνοδό του) με όλη τη δόξα του και με τη συνοδεία των αγίων αγγέλων του (και εκείνοι επίσης θα καταθέσουν μαρτυρία για τα πεπραγμένα των ανθρώπων, τους οποίους διακονούσαν προς σωτηρίαν), θα καθίσει στον θρόνο της δόξης του. Τότε θα συγκεντρωθούν μπροστά του όλα τα έθνη (αναστάντα εκ νεκρών), και θα τους ξεχωρίσει (με κάθε ακρίβεια) όπως ο βοσκός ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια (οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι οι ίδιοι θα κριθούν με επιείκεια και ότι οι ειδωλολάτρες θα τιμωρηθούν. Εδώ τους τονίζει πως όλοι θα κριθούν με τον ίδιο τρόπο). Τα πρόβατα (ονομάζονται έτσι οι δίκαιοι για την πραότητά τους και την καρποφορία σε αρετές) θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια (ονομάζονται έτσι οι αμαρτωλοί για την αγριότητά τους, αταξία, παρέκκλιση και ακαρπία τους) στα αριστερά του (στα δεξιά, κατά τους αρχαίους χρόνους, ήταν η τιμητική θέση και αριστερά η θέση παραγκωνισμού και η υποτιμητική).

Θα πει τότε ο κριτής βασιλεύς σ’ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου (οι εκλεκτοί), κληρονομήστε (ως άνωθεν οφειλόμενα και οικεία) την (πνευματική) Βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου (ή προ καταβολής κόσμου).

Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω (εννοείται τα ουσιώδη),

δίψασα και μου δώσατε να πιώ (ήταν πολύ σημαντική πράξη αγάπης στην Ανατολή, λόγω και της σπανιότητας του ύδατος),

ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε (οι περαστικοί και ξένοι αντιμετωπίζονταν συχνά με εχθρότητα και πολλές φορές ήσαν ανυπεράσπιστοι),

γυμνός (ο ημίγυμνος, ο ελάχιστα ντυμένος και αναγκεμένος άνθρωπος) και με ντύσατε,

άρρωστος και μ’ επισκεφτήκατε,

φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε» (αναφέρεται στις φιλανθρωπικές ιδιαίτερα πράξεις των πιστών, διότι αυτές κυρίως ζητεί από τους χριστιανούς).

Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του Θεού: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε, ή να διψάς και σου δώσαμε να πιείς; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο κι ήρθαμε να σε δούμε;» (όλα αυτά τα ερωτήματά τους οφείλονται στην πραγματική αγάπη τους, που δεν περιέχει συμφέρον και υποκρισία). Και θα τους απαντήσει ο φιλάνθρωπος Κριτής: «Σας βεβαιώνω (αποτελεί και την κορύφωση της παραβολής) πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους ασήμαντους αδελφούς μου (αδελφούς του επειδή και ο Χριστός υπήρξε πτωχός, ταπεινός, ελάχιστος εν τω κόσμω, απορριμμένος), για μένα τα κάνατε» (είναι μεγάλη τιμή αυτό για μας, διότι ο Χριστός, ως Υιός του Ανθρώπου και αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, ταυτίζει τον εαυτόν του με κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκες και προβλήματα).

Ύστερα θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι στα αριστερά του: «Φύγετε από μπροστά μου οι καταραμένοι (όχι από τον Θεό, γιατί ο Θεός δεν καταριέται, αλλά από τα δικά τους έργα), πηγαίνετε μακριά από εμένα στην αιώνια φωτιά (πρόκειται για τον πόνο και τη δυστυχία που θα αισθάνονται οι άνθρωποι οι οποίοι με τον άσχημο τρόπο ζωής τους αποφάσισαν οι ίδιοι να βρίσκονται μακριά από την αγάπη του Θεού και των συνανθρώπων τους), που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους αγγέλους του (ο Θεός για τους ανθρώπους ετοίμασε τη βασιλεία του, όχι κόλαση, ενώ η αιώνια καταδίκη είναι ΕΠΙΛΟΓΗ διαφόρων ανθρώπων).

Γιατί πείνασα και δεν μου δώσατε να φάω (εννοείται και πάλι την αναγκαία μόνο τροφή, όχι την πολυτελή),

Δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω,

Ήμουν ξένος και δεν με περιμαζέψατε,

Γυμνός και δεν με ντύσατε,

Άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε» (δεν θα κρίνει ο Θεός τους ανθρώπους επειδή δεν απάλλαξαν κάποιους από τη φυλακή, ή τη φτώχια τους, ή δεν κατέστησαν τους αρρώστους υγιείς, αλλά επειδή δεν ενδιαφέρθηκαν και δεν έπραξαν κυρίως τα απαραίτητα για να βοηθήσουν).

Τότε θα του απαντήσουν και αυτοί: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένο ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή φυλακισμένο και δεν σε υπηρετήσαμε;» Και θα τους απαντήσει: «Σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά (αμαρτίες εκ παραλείψεως) για έναν από τους ασήμαντους, μικρούς κατά τον κόσμο (δεν αναφέρει εδώ τον παραπάνω χαρακτηρισμό ‘ελαχίστων αδελφών μου’, διότι οι φαύλοι, πονηροί και άδικοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να αισθανθούν την οικεία σχέση του Χριστού με τους πιστούς του), δεν τα κάνατε ούτε για μένα» (άγευστοι από έργα αγάπης, αρνήθηκαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους σε ώρες δύσκολες και δραματικές για εκείνους, ένοχοι γιατί δεν έπραξαν το αγαθό).

Κι αυτοί θα πάνε στην ΑΙΩΝΙΑ και ατελεύτητη (αυτό)τιμωρία-κόλαση (στην απουσία απολαυστικής κοινωνίας με την άκτιστη δόξα του Θεού, όπου θα βιώνουν μόνοι, εν τη αναστάσει, τις ανικανοποίητες επιθυμίες, τις τύψεις και ενοχές τους), ενώ οι δίκαιοι θα οδηγηθούν στην ΑΙΩΝΙΑ ζωή” (στο φως του Θεού και τη χαρισματική-αγιαστική σχέση μαζί του), αφού δεν έπρατταν το σωστό και καλό για να βραβευτούν, ούτε από φόβο τιμωρίας, αλλά μόνο από ανιδιοτελή αγάπη.

Ο Θεός δεν είναι λοιπόν τιμωρός, ούτε εκδικείται τον άνθρωπο. Το βλέπουμε άλλωστε θαυμάσια αυτό και στην παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα (ή Ασώτου υιού). Οι λανθασμένες επιλογές μας είναι που μας καταστρέφουν και μας στρέφουν εναντίον του Θεού ή των συνανθρώπων μας. Η εκτεθείσα παραβολή του Ευαγγελίου αφορά το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας, αν αυτή θέλει να επιβιώσει, και μάλιστα καθαρτικά και λυτρωτικά. Αφορά το ξύπνημα της συνειδήσεώς μας και τη σωστή σχέση με τους άλλους, γνωστούς, φίλους ή αγνώστους αδελφούς μας. Μας τονίζει πως η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης, ή η παράλειψή της, κρίνει αποφασιστικά τον καθένα για τώρα και για πάντα. Διότι και τα αδειανά ακόμη χέρια πολλών (όχι τα κακά, αλλά τα αμελήσαντα να ενεργήσουν καλώς), μπορεί να μην προξενούν ζημιά, αλλά δεν παύουν να είναι άδεια από τρυφερότητα, καλοσύνη, συμπόνια και αγάπη.

Του Μιχαήλ Γ. Χούλη, Θεολόγου