Μία μπόρα θὰ εἶναι Εἶναι πανηγύρι οἱ δυσκολίες, θὰ εἶναι λίγα τὰ δύσκολα χρόνια γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

Περάσαμε σὰν ἔθνος τόσες μπόρες καὶ δὲν χαθήκαμε, καὶ θὰ φοβηθοῦμε τὴν θύελλα πού πάει νὰ ξεσπάσει;

Μὲ τὴν παρότρυνση ἑνὸς καρδιακοῦ φίλου ἄρχισα πρὶν λίγες ἡμέρες νὰ ἀφουγκράζομαι τὸν παλμὸ τῆς κοινωνίας. Κι αὐτὸ τὸ ἔκανα στὴν προσπάθειά μου νὰ ἑρμηνεύσω τὸ γιατί νὰ συμβαίνουν ὅλα στὴν χώρα μας.

Δηλαδὴ νὰ νομιμοποιεῖται ἡ ἀνηθικότητα. Νὰ διαστρεβλώνεται ἡ ἀλήθεια. Νὰ κυριαρχεῖ τὸ ψεῦδος καὶ ἡ κοροϊδία. Νὰ ἐπικρατεῖ τὸ ἄδικο καὶ τὸ κακῶς νοούμενο συμφέρον. Νὰ προδίδονται διαχρονικὲς ἀξίες. Νὰ διαλύεται ἡ πατροπαράδοτη ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Νὰ ξεπουλιέται ἡ ἱστορία μας. Νὰ ἀλλοιώνεται τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος. Νά, νά, νά…
Ἀρκοῦσαν μόνο τρεῖς ἡμέρες γιὰ νὰ διαπιστώσω τὴν αἰτία, τὸ βασικὸ λόγο ποὺ ὁ εὐλογημένος αὐτὸς τόπος ἔχει ὁδηγηθεῖ στὸ ναδὶρ τοῦ ἱστορικοῦ του γίγνεσθαι, τῆς ἱστορικῆς ἔνδοξης πορείας του. Ρηχὲς συνομιλίες καὶ ψευδαισθήσεις μίας εὐτελοῦς εὐτυχίας. Βλέμματα ποὺ μέσα τους ἔκρυβαν ἀπόγνωση καὶ ἀπογοήτευση. Καρδιὲς ἑρμητικὰ σφραγισμένες καὶ ἀπομονωμένες.

Βήματα ἀνασφαλῆ ἀπὸ τὸ σωρὸ τῶν προβλημάτων. Φωνὲς ἀπόγνωσης. Φιλίες συμφέροντος, ποὺ στὸ πρῶτο φύσημα τοῦ ἀνέμου διαλύονται… Τὸ μουντιὰλ πάντως ὁμολογῶ πὼς μονοπωλοῦσε τὸ ἐνδιαφέρον τῶν πολλῶν κυρίως ἀνδρῶν. Ἀποτελοῦσε σαφῶς μία διέξοδο, μία τεχνικὴ ὑπεκφυγὴ ἀπὸ τὰ προβλήματα τῆς καθημερινότητας. Ἡ νίκη ἢ ἡ ἥττα μίας ὁμάδας λειτουργοῦσε σὰν τὴ λησμονιὰ ἀπὸ τὰ ἀμείλικτα βάσανα καὶ τὰ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια. Οἱ συνήθεις διενέξεις μετὰ τὸ πέρας τοῦ ποδοσφαιρικοῦ ἀγώνα βοηθοῦσαν στὸ ἐπιδιωκόμενο ἐλεγχόμενο ξέσπασμα… Οἱ ἀγορές, οἱ διακοπές, τὰ καλοκαιρινὰ μπάνια ἀπὸ τὴν ἄλλη μονοπωλοῦσαν τὸ ἐνδιαφέρον αὐτῶν ποὺ ἄκουσα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν γυναικῶν. Ἀπὸ τὰ μάτια τους, ὅμως διέκρινες τὴν ἀγωνία μίας ἀπόδρασης ἔστω καὶ προσωρινῆς ἀπὸ τὴν ἰδιότυπη αἰχμαλωσία τους. Στὰ πρόσωπά τους, ὅσο καὶ νὰ καλύπτονταν ἀπὸ τὰ μακιγιάζ, τὴν καλλιτεχνία τῶν μαλλιῶν καὶ τὰ ἀρώματα ἔβλεπες νὰ κυριαρχεῖ ἡ θλίψη ποὺ προκαλεῖ τὸ εὐτελὲς καὶ ἡ ρηχότητα, τὴν ἔλλειψη ἀγάπης, χαρᾶς καὶ προοπτικῆς.
Δὲν ἦταν ἔτσι παλιὰ ἡ Ἑλλάδα μας. Οἱ μεγαλύτεροι τὸ γνωρίζουν καλά. Μάλιστα ἀναπολοῦν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες. Ἂν καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶχαν τὶς σημερινὲς «ἀπολαύσεις» ἐν τούτοις ἔνιωθαν σ’ ὅλα αὐτάρκεις. Ἦταν ψυχικὰ ὑγιεῖς καὶ σωματικὰ ἀκμαῖοι. Ἦταν ἐργατικοί. Εἶχαν ἀξίες καὶ σεβασμὸ στὶς σχέσεις τους. Κι αὐτὸ γιατί εἶχαν στὸ κέντρο τοῦ χωριοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς τους τὴν Ἐκκλησία τους. Καὶ δίπλα ὡς συνέχεια τοῦ Χριστοῦ τὸ σχολειό. Ὡς κέρδος ἐκλάμβαναν τὴν ἀνιδιοτελή προσφορὰ πρὸς τὸν ἄλλον, ὡς συμφέρον τους τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν μέσα ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο, δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ. Ὄμορφα χρόνια, χρόνια ἀνέμελα.
Σήμερα λείπει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὰ σπίτια μας. Λείπει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὶς καρδιές μας. Λείπει ἡ ἀγάπη ἀπὸ τὴ ζωή μας. Λείπει ἡ ἀνιδιοτέλεια. Κι γι’ αὐτὸ κυριαρχεῖ ἡ λύπη. Λύπη γιατί ἡ προσοχὴ μας ἔχει ἐπικεντρωθεῖ στὰ ἐφήμερα. Τὰ ἐφήμερα δὲν παρέχουν προοπτικὴ εὐτυχίας. Τὰ ἐφήμερα γεννοῦν ἁπλῶς ψευδαισθήσεις. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος πολὺ ὀρθὰ ἔλεγε ὅτι ὅποιος ἔχει λύπη, ὁ Χριστὸς τοῦ λείπει.
Παραδώσαμε συνειδητὰ τὸ τιμόνι τῶν καρδιῶν μας καὶ τῆς χώρας, ποὺ κάποτε τὸ κράταγε ὁ Χριστὸς στὸν Ἀντίδικο. Κι αὐτὸς ὁ ἄθλιος ἔχει ἀρχίσει καὶ μᾶς χορεύει στοὺς ξέφρενους ρυθμούς του γιὰ νὰ καταστοῦμε ἕνα τίποτα, ἕνα ζαλισμένο κοπάδι. Μᾶς ξεκουφαίνει μὲ τὶς σειρῆνες του. Μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νησὶ τοῦ Κύκλωπα καὶ μᾶς θαλασσοδέρνει στὸν τόπο τῆς μάγισσας Κίρκης. Κι ἡ ἀναζήτηση τῆς ἐπιστροφῆς στὴν Ἰθάκη ἔχει καταστεῖ πλέον οὐτοπία λόγω τοῦ ἐπικρατοῦντος ὠχαδελφισμοῦ. Ὅλα περιστρέφονται καὶ ἔχουν ὡς ἐπίκεντρο τὸ ἐγώ, τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς περιτύλιγμα τὴν ὑπεροψία (περηφάνια)…

Οἱ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ
Ἕνα θαῦμα θὰ σώσει τὴν πατρίδα! Μία δυναμικὴ φωνὴ ποὺ θὰ ἐπαναλάβει τὸ ρηθὲν ἐκ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου». Γιὰ νὰ δοθεῖ τέλος στὴ συνεχή κατρακύλα καὶ στὸν εὐτελισμὸ τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει ἄραγε ἐλπίδα; Θὰ ἐπιστρέψουμε ὡς Ἔθνος στὴν Ἰθάκη μας; Ἢ θὰ βολοδέρνουμε στὰ κύματα τῆς γενικῆς ἀπὸ πάσης ἀπόψεως ἀποστασίας; Θὰ ἔχουμε τὴν χαρὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τοὺς «μνηστῆρες» τῆς γενικῆς κατρακύλας καὶ νὰ παραδώσουμε καὶ πάλι τὸ τιμόνι τῆς χώρας στὸ βασιλιὰ Ἰησοῦ Χριστό;
Ναί, ναί, ναὶ! Θὰ ἔχουμε σύντομα αὐτὴ τὴν χαρά! Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ καθαρίσει ἡ ἤρα ἀπὸ τὸ στάρι! Νὰ ἤδη ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ἀνατολῆς διακρίνεται ἡ σκιὰ τῆς Μετάνοιας. Ἔρχεται! Ναί, ἔρχεται ἡ Μετάνοια. Ναὶ, ἐπισκέπτεται καὶ πάλι τὴ χώρα ἡ μετάνοια. Κι ἀλλοίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὴ συναντήσουν… Ἀλλοίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἐπιχειρήσουν νὰ τὴν ἀποπέμψουν, μᾶς λέγει γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους. Ἔρχεται πλέον γιὰ νὰ μείνει ὁριστικά. Ἤδη τὴν προαναγγελία τοῦ ἐρχομοῦ της, ὅπως τονίζει, τὴν ἔκαναν σύγχρονοι ντελάληδες τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως λ. χ. οἱ Ἅγιοι Πορφύριος, Ἰάκωβος, Παΐσιος, Ἀμβρόσιος, Σίμων, Ἀμφιλόχιος κ. α.

«Θὰ δοκιμασθεῖ σκληρὰ τὸ Ἔθνος καὶ ἡ Ἐκκλησία» εἶπε ἕνα μήνα πρὶν τὴν μετάβασή του στὶς οὐράνιες Μονὲς ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης! «Ἡ ἐποχὴ μας εἶναι σὰν τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε ὁ κόσμος εἶχε φτάσει σὲ μία ἄθλια κατάσταση. Ὁ Θεός, ὅμως, μᾶς λυπήθηκε. Καὶ τώρα δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα ἀπὸ τὴ συμφορὰ νὰ ἐμφανίζεται κάποιος πολὺ σπουδαῖος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θα συνεγείρει καὶ θὰ ἑνώσει τὸν κόσμο πρὸς τὸ καλό», ἔλεγε ὁ Ὅσιος Πορφύριος.