«Μαμά… Να είσαι εκεί όταν αγαπά η κόρη σου, να είσαι εκεί όταν πονά και όταν αποτυγχάνει»

Για την μικρή μου Ελένη

Όταν πρωτοδιαβήκαμε την αυλόπορτα του σχολείου με την τεράστια πρασινολουλουδιασμένη τσάντα της ήθελα να τη βάλω στη τσέπη μου να μην την ποδοπατήσει κανένα μεγάλο παιδί. Μια σταλιά κοριτσάκι με στέκες στα μαλλιά. Πόσες θεατρικές παραστάσεις και πόσες εκδρομές!

Και μαλώματα και μονιάσματα, καθημερινό θέμα συζήτησης στο μεσημεριανό τραπέζι. Και να τα διαγωνίσματα και το χτυποκάρδι στους ελέγχους κι η μαμά να καμαρώνει για τα τόσο όμορφα λόγια που άκουγε για την μικρή της. Και οι παρέλάσεις κι οι εργασίες για το σπίτι στο excell για τα αγγλικά και τη γλώσσα.Κι η μαμά εκεί να στέκεται και να καμαρώνει. Να ετοιμάζουμε δώρα για τους δασκάλους και σπιτικά κεράσματα και σε γενέθλια και στη γιορτή για τους φίλους της. Α ναι μαμά κάνε παραπάνω και για τους δασκάλους!

Και σήμερα με κάλεσαν, λέει, στην αποφοίτηση της κόρης μου απ το δημοτικό. Παιδιά τι λέτε; κάποιο λάθος κάνατε.Να το, το μικρό μου εκεί στη γωνίτσα το κοιτάζω ακόμη με την πρασινολουλουδιασμένη τσάντα του. Θα τρέξω να τη βάλω στη τσέπη να μη μου την ποδοπατήσουν οι μεγάλοι.

Μαμά… Να είσαι εκεί όταν αγαπά. Να είσαι εκεί όταν πονά. Να είσαι εκεί όταν αποτυγχάνει. Να είσαι εκεί όταν αδικείται. Να είσαι εκεί όταν θυμώνει. Να της μιλάς και να την καταλαβαίνεις, γιατί κι εσύ υπήρξες μικρή και να την κάνεις να γελά.Να της μάθεις να προσπαθεί για τα όνειρα της και να μην απογοητεύεται από τους ανθρώπους γιατί αξίζει να ψάχνεις αυτούς που ακουμπούν τη ψυχή σου. Κι η ανταμοιβή θα ναι μια απλή αγκαλιά εκεί που δεν την περιμένεις.

Ένα φιλάκι που θα κολλήσει στο μάγουλο σου και θα το κουβαλάς όλη σου τη ζωή, να σου θυμίζει πως η ευτυχία έρχεται μια μέρα εκεί που δεν την περιμένεις. Φοράει κίτρινα παπούτσια και τα μαλλάκια της ανεμίζουν στον αέρα.Ελισάβετ Παντζαρίδου

πηγή : mothersblog.gr