Αυτιστικός μαθητής έτρωγε πάντα μόνος μέχρι που ένας διάσημος αθλητής εμφανίστηκε και του άλλαξε τη ζωή

Κανείς δεν ζήτησε από τον Τράβις Ρούντολφ να το κάνει. Δεν ήταν μια οργανωμένη έκπληξη. Δεν υπήρχε κάποιο κρυφό σχέδιο για να φτιάξουν την διάθεση του μικρού αγοριού.

Ο Ρούντολφ είναι αθλητής στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα και πιθανόν μια μέρα να πάει στο NFL. Εκείνη την μέρα είχε επισκεφθεί το σχολείο μαζί με τους συμπαίκτες του και κατά την διάρκεια του μεσημεριανού, ο Ρούντολφ έτρωγε ένα κομμάτι πίτσα, όταν παρατήρησε ένα μικρό αγόρι να τρώει μόνος του.

Ο Ρούντολφ ρώτησε τον μικρό, αν μπορούσε να κάτσει μαζί του και μετά άρχισαν να μιλάνε. Ο αθλητής δεν ήξερε, ότι ο μικρός καθόταν μόνος του κάθε μέρα, γιατί έχει αυτισμό και δυσκολεύεται να κάνει φίλους.Κάποιος που καθόταν εκεί κοντά έβγαλε μια φωτογραφία του μικρού και του αθλητή που κάθονταν μαζί και την έστειλε στην μητέρα του μικρού αγοριού, η οποία μόλις συνειδητοποίησε ποιος ήταν ο Ρούντολφ άρχισε να κλαίει.Η Λια Πασκέ, η μητέρα του μικρού αγοριού μετά το περιστατικό έγραψε ένα γράμμα. Μόλις, ο Ρούντολφ το διάβασε όχι μόνο άρχισε να κλαίει, αλλά έδωσε τον αριθμό του κινητού του στον μικρό για να τον παίρνει τηλέφωνο, όποτε θέλει.

Διαβάστε το γράμμα παρακάτω:

“Πολλές φορές το τελευταίο διάστημα έχω προσπαθήσει να θυμηθώ τον καιρό που πήγαινα στο σχολείο. Συμπαθούσα τους καθηγητές μου; Είχα φίλους; Καθόμουν μόνη μου στο μεσημεριανό; Πόσο κακά μπορούν να γίνουν να μικρά παιδιά; Θυμάμαι ένα αγόρι στο σχολείο, που με κορόιδευε, επειδή άρχισα να φοράω μέικαπ στην έκτη δημοτικού.Του είχα απαντήσει και τον είχα αποκαλέσει και εγώ με ένα περίεργο όνομα, αλλά μετά, όταν έμεινα μόνη μου άρχισα να κλαίω.Θυμάμαι, ότι το γυμνάσιο ήταν σκληρό και τρομακτικό. Τώρα, που ο γιος μου μπαίνει στο γυμνάσιο, είμαι πολύ αγχωμένη για αυτόν. Μερικές φορές, είμαι ευγνώμων για τον αυτισμό του.

Αυτό που λέω μπορεί να ακούγεται πολύ περίεργο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις πιστεύω, ότι λειτουργεί σαν προστατευτική ασπίδα. Δεν παρατηρεί, όταν οι άνθρωποι τον κοιτάζουν, ενώ χτυπάει τα χέρια του ή όταν δεν τον καλούν πια σε πάρτι γενεθλίων. Και από ότι φαίνεται, δεν τον ενοχλεί που τρώει μεσημεριανό πάντα μόνος του.

>Μια από τις ερωτήσεις που κάνω καθημερινά στον γιο μου είναι με ποιον έφαγε σήμερα και αν ένιωσε στεναχωρημένος. Καμιά φορά, η απάντηση είναι με έναν συμμαθητή μου, αλλά τις περισσότερες φορές η απάντηση είναι με κανέναν. Για αυτές τις φορές αισθάνομαι πολύ άσχημα για αυτόν, αλλά δεν φαίνεται να τον ενοχλεί. Είναι ένα πολύ γλυκό παιδί, που έχει πάντα μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο για όποιον και αν συναντήσει. Ένας φίλος μου έστειλε αυτή την φωτογραφία με την λεζάντα: “Ο Τράβις Ρούντολφ τρώει μαζί με τον γιο σου.” “Ποιος είναι αυτός”, του απάντησα. “Αθλητής του ράγκμπι”, μου είπε και τότε άρχισα να κλαίω.

Ο Τράβις είναι αθλητής ράγκμπι στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα και μαζί με τους συμπαίκτες του επισκέφθηκαν το σχολείο του γιου μου σήμερα.Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έκανε αυτόν τον ευγενικό άντρα να κάτσει να φάει μαζί με τον γιο μου, αλλά μπορώ να πω ότι δεν είναι κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα. Ήταν μια μέρα, που δεν θα χρειαζόταν να ανησυχώ για τον γιο μου, μήπως φάει μόνος του. Τράβις Ρούντολφ σε ευχαριστώ πολύ.Με έκανες πολύ ευτυχισμένη και μόλις απέκτησες τους πιο ένθερμους θαυμαστές σου.”