Δεν σ’αγαπώ επειδή γεννήθηκες αδερφή μου. Σ’αγαπώ για όσα είμαστε μαζί.

Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον, κάπου, να ξέρουμε ότι υπάρχει. Εγώ έχω εσένα. Πάντα θα έχω εσένα όχι μόνο στις λύπες και στα δύσκολα, αλλά και στις χαρές και στις τρέλες. Σε όλα.
Δεν είμαστε δεμένες επειδή το καθόρισε η φύση. Δεν είμαστε ενωμένες πάντα σε όλα επειδή το επιβάλλει ο θεσμός της οικογένειας. Είμαστε γιατί μάθαμε να είμαστε. Γιατί η μία δεν μπορεί χωρίς την άλλη.

Τι και αν μας γέννησε η ίδια μάνα, τι και αν γίναμε οι τρελοκόρες του ίδιου πατέρα, τι και αν μεγαλώσαμε κάτω από την ίδια στέγη, παίξαμε με τα ίδια παιχνίδια, μας μάλωσαν για τους ίδιους λόγους, κλάψαμε για το ίδιο πράγμα, χαρήκαμε με τις ίδιες καταστάσεις, είμαστε διαφορετικές, ανόμοιες και αυτή την ανομοιότητα εκμεταλλευτήκαμε και αντί να μας χωρίσει μας ένωσε και μαθαίναμε κάθε μέρα η μία από την άλλη.

Και τώρα πια που μεγαλώσαμε, και ζούμε χωριστά, και δεν είμαστε πια στο ίδιο δωμάτιο, τώρα αναρωτιέμαι τι θα ήμουν χωρίς εσένα. Γιατί όσο μεγαλώνω θα μου λείπουν πάντα τα βράδια που ήξερα ότι ήσουν στο διπλανό κρεβάτι και σου μιλούσα μέχρι να κοιμηθώ. Πάντα θα μου λείπουν οι ατελείωτοι τσακωμοί επειδή έβαλες το μπλουζάκι μου χωρίς να με ρωτήσεις ή επειδή πήρα το κραγιόν σου κρυφά. Πιο πολύ όμως θα μου λείπει που μετά τους τσακωμούς μας βάζαμε τα γέλια χωρίς λόγο και όλα καλά.

Ξέρω όμως ότι θα είσαι πάντα εδώ για μένα, όσα χιλιόμετρα μακριά και αν είμαστε θα μας ενώνουν πολλά άλλα, πιο δυνατά. Και δεν είναι το ίδιο αίμα, ούτε το κοινό DNA, ούτε το ίδιο γάλα που ήπιαμε. Θα είναι η απέραντη αγάπη που σου έχω και η αστείρευτη εμπιστοσύνη, θα είναι που έμαθα να είμαι αδερφή σου όχι απλώς βιολογικά αλλά ψυχικά. Έμαθα να είμαι αδερφή σου επειδή εσύ με συμπληρώνεις, επειδή μαζί σου γνωρίζω ακόμα εμένα, επειδή μαζί σου νιώθω ελεύθερη.

Μαζί σου μπορώ να ξεπεράσω όλους μου τους φόβους, μαζί σου μπορώ να κλάψω να ουρλιάξω, να πω αυτό που νιώθω όταν το νιώθω όπως το νιώσω. Μόνο εσύ μπορείς να με διορθώσεις όταν κάνω λάθος, να μου πεις την αλήθεια και όχι επειδή πρέπει να μου την πεις αλλά επειδή θέλεις να μου την πεις.
Ξέρω πως είσαι και θα είσαι πάντα δίπλα μου, όπως και εγώ.

Ξέρω πως όσα λάθη και να κάνω θα μου λες πάντα ‘’δεν πειράζει’’, ξέρω πως όταν αδυνατώ να περπατήσω θα γίνεσαι ο δρόμος μου, και όταν δεν μου περισσεύουν χαμόγελα θα γίνεσαι κλόουν για μένα και θα παίζεις παράσταση μόνο για πάρτη μου. Ξέρω πως πάντα θα με υπερασπίζεσαι και πάντα θα με προστατεύεις όπως εγώ εσένα. Πάντα θα σ’ αγαπάω και θα με αγαπάς πιο πολύ και από αδερφές.

Γράφει η Μαρία Κοψιδά