“Μαμά αυτή σε έβρισε..”

Μια αληθινή μαρτυρία, ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι που περιγράφει γλαφυρά την κατάντια της εποχής μας.

Γυρίζουμε σπίτι το απόγευμα. Μέσα στο αμάξι έχω τέσσερα παιδιά, τα δικά μου και δυο φίλους μας που φιλοξενούμε. Είμαστε σε έναν δρόμο μικρό αγροτικό πίσω από το σπίτι μας. Είμαστε χαρούμενοι πολύ! Τραγουδάμε με τα παράθυρα ανοιχτά. Μπροστά μας στο βάθος του δρόμου μια κοπέλα που κρατά ένα σκύλο. Η ίδια στην μια άκρη του δρόμου ο σκύλος της με τεντωμένο το ρυθμιζόμενο λουρί απέναντι της, στην άλλη άκρη του δρόμου. Σταματάω για να μαζέψει το σκύλο…τραγουδάμε στο αμάξι κι έχουμε χαρά.

Έχει γυρισμένη πλάτη και φορά ακουστικά, ξάφνου γυρίζει και βλέπει το αμάξι την ώρα που επιβραδύνω, τρομάζει, μαζεύει το σκύλο γρήγορα.

Την προσπερνώ. Τα παιδιά βγάζουν μια φωνή.

• “Τι πάθατε;” ρωτάω.
• “Άκουσες τι σου είπε;” με ρωτούν
• “Όχι, τι μου είπε;”
• “Μαμά σε είπε μαλακισμένη” μου λέει ο γιος μου.
• “Γιατί επειδή δεν της πάτησα το σκύλο; Κάνεις λάθος, κάτι άλλο είπε”

Όχι όχι επιμένουν όλα μαζί, σε έβρισε, σε είπε μαλακισμένη…

Έλα Παναγιά μου…προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Δεν έκανα τίποτε λάθος. Δεν συνέβη πραγματικά τίποτε απολύτως. Αποκλείεται να είπε κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι μήπως τα παιδιά δεν είδαν καλά….

Γυρνώντας στην επιστροφή μας, την βλέπουμε μπροστά μας και πάλι.

Σταματώ δίπλα της. Κοριτσάκι. Βαριά είκοσι. Κούκλα σαν τα κρύα τα νερά. Ξανθιά και λυγερή με όμορφα γαλάζια μάτια, πρόσωπο αγγελικό.

• “Συγνώμη, της λέω στον πληθυντικό, προηγουμένως μου είπατε κάτι και δεν σας άκουσα;”

Με κοιτά. Βγάζει τα ακουστικά από τα αυτιά της. Δεν απαντά για αρκετά δευτερόλεπτα και τα μάτια της για μια στιγμή είναι έκπληκτα μα γρήγορα παίρνει το ύφος το “Άντε παράτα μα”… Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής της λέω και πάλι στον πληθυντικό…

• “Κάτι είπατε. Λοιπόν δεν έπρεπε να το πείτε. Δεν σας έκανα κάτι κι έχω και τα παιδιά μαζί μου στο αμάξι και είστε τόσο μικρή για να μου μιλάτε έτσι”.

Τα μάτια της βγάζουν σπίθες. Τα εικοσάχρονα γαλάζια μάτια είναι ξάφνου πολύ θυμωμένα.

• “Έτρεχες σε κατοικημένη περιοχή.” Μου λέει στον ενικό και με ύφος εξαγριωμένο.
• “Δεν μπορείς να τρέχεις εδώ περνάνε άνθρωποι.”

Της απαντώ στον ενικό κι εγώ λοιπόν…

• “Αν έτρεχα θα είχα πατήσει το σκύλο σου που ήταν τόσο μακριά σου, δεν έτρεχα καθόλου, με τριάντα πήγαινα, μα και πάλι σου λέω πως μίλησες με αγένεια κι έχω όπως βλέπεις και παιδιά στο αμάξι. Δεν μιλάμε έτσι.”
• “Μπορεί να μην μιλάμε έτσι αλλά κι εσύ…(!!!εσύ ), να προσέχεις πως τρέχεις” μου απαντά…
• “Λυπάμαι, της λέω λυπάμαι γιατί είσαι νέο κορίτσι και δεν καταλαβαίνεις. Δεν είναι τρόπος αυτός. Το κρίμα για σένα, τι κρίμα”…μου σουρνει διάφορα βάζω μπροστά και φεύγω…

Τα παιδιά έξαλα μου έλεγαν διάφορα φωνάζοντας . Γιατί δεν την μάλωσες, γιατί δεν κατεβηκες, γιατί δεν την έβρισες, πως μπορεί να μην κατάλαβε το λάθος της, γιατί τα έριξε όλα πάνω σου, τι της έφταιξες και σου φέρθηκε έτσι, γιατί το δέχτηκες, γιατί έφυγες, ήθελε ένα χαστούκι για να μάθει να μιλάει…

Εγώ ήθελα απλά να κλάψω. Γυρίζοντας σπίτι ο δωδεκάχρονος γιος των φίλων που φιλοξενούμε με ρώτησε.

• “Πως μπορέσατε και δεν την βρίσατε κυρία Κατερίνα; Γιατί της μιλήσατε τόσο ήρεμα και δεν τη βρίσατε αφού σας έβρισε ;

Γιατί αν την έβριζα θα ντρεπόμουν να σε κοιτάξω.. ήθελα να του απαντήσω…μα του απάντησα κάτι άλλο διδακτικό…για να μην γίνω σαν κι εκείνη και τέτοια… Όμως μου έμεινε μια πίκρα…Γιατί στάθηκα μπροστά σε ένα πανέμορφο νέο πλάσμα που αντιπροσωπεύει την ελπίδα και δεν ήξερε να αναλάβει την ευθύνη της.

Δεν ήξερε να μιλά στον πληθυντικό. Δεν ήξερε να ζητάει συγνώμη. Δεν ήξερε πως να ειναι ευγενική. Δεν ήξερε να σέβεται. Δεν ήξερε να φέρεται. Δεν ήξερε να είναι παράδειγμα σε μικρότερα της παιδιά. Δεν ήξερε να μαθαίνει. Ναι το πιο σημαντικό….Δεν ήξερε να ακούει και να μαθαίνει. Στάθηκα μπροστά σε ένα υπέροχο νέο πλάσμα, σε ένα γειτονόπουλο μου, που είναι ο νέος ανεύθυνος αγενής πολίτης αυτής της χώρας.

Η νέα γενιά ασεβών ανθρώπων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ανθρώπους, στιγμές, ευθύνες. Στάθηκα μπροστά της κι ήταν τόσο όμορφη και τόσο κρίμα που πόνεσα για εκείνη και για αυτή την χώρα που κι η επόμενη γενιά μοιάζει τόσο με τις προηγούμενες… Άνθρωποι θυμωμένοι, αγενής που έχουν πάντα δίκιο και που μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο να αποκαλέσουν μια γυναίκα τριάντα χρόνια μεγαλύτερη τους “μαλακισμένη”. Που με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο μπορούν χωρίς καμία εν συναίσθηση να αποκαλέσουν μια μαμά “μαλακισμένη” μπροστά στα εμβρόντητα παιδιά της.

Ντράπηκα. Πόνεσα…και να πω την αλήθεια χάλασε η υπέροχη μέρα μου γιατί ένιωσα εγώ την ευθύνη της απέναντι στα παιδιά που είχα μαζί μου. Την ευθύνη των ανθρώπων που εκπαιδεύω για τον κόσμο τούτο κι εύχομαι κι ελπίζω…να μην έχω κάνει τα ίδια λάθη μαζί τους…

Εύχομαι κι ελπίζω να ήμουν ένα καλύτερο παράδειγμα, ένας καλύτερος εκπαιδευτής ως γονιός…κι εύχομαι να είμαστε πολλοί, για να έχει αυτός ο κόσμος μια ελπίδα… μια Ελπίδα γαμώτο… Έχω καιρό να νιώσω τόση στεναχώρια ίσως γιατί λίγες φορές έχω νιώσει τέτοια έκθεση μπροστά στα παιδιά μου… “Έχε στο νου σου το παιδί… γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”… Πρώτα όμως, το παιδί, πρέπει να γλυτώσει από εμάς. Από εμάς γαμώτο…

Καληνύχτα αγαπημένοι…

Κατερίνα – kapaworld