Μπορεί να ήσουν σύζυγος. Σύντροφος όμως δεν ήσουν ποτέ

Για την ημέρα που φεύγαμε διακοπές και με σκυλόβρισες επειδή καθάρισα τη τοστιέρα με τον λάθος τρόπο. Όλοι μου οι τρόποι ήταν πάντα λάθος. Για την ημέρα που δούλευα 10+ ώρες και ενώ ήμουν νηστική, έφερες φαγητό μόνο για σένα.

Για εκείνο το μεσημέρι της Ανάστασης που μας πέταξες κακήν κακώς έξω απ’ το σπίτι επειδή σε ενοχλούσαμε στη κουζίνα, και γύριζα στους δρόμους με το παιδί και με μια τρύπια φόρμα, χωρίς να έχω που να πάω. Μαζί σου ποτέ δεν είχα που να πάω.

Για τότε που ήμουν 8 μηνών έγκυος και μαλώσαμε επειδή έδωσα 70 ευρώ για σεντόνια του μωρού. Με έσπρωξες και χτύπησα το κεφάλι μου στο τζάμι του αυτοκινήτου. Το ίδιο βράδυ μπήκα με συσπάσεις στο νοσοκομείο από τη ταραχή μου και παραλίγο να γεννήσω. Μάλιστα ήρθες στο δωμάτιο το απόγευμα, με φιλούσες και με χάιδευες μπροστά στους γονείς μου για να μην το καταλάβουν. Δεν το είπα ποτέ σε κανέναν. Δεν παραδέχτηκες ποτέ ότι το έκανες.

Για την ημέρα εκείνη που ξεκινήσαμε να πάμε εκδρομή και άρχισες να με βρίζεις επειδή δεν σου άρεσε η φόρμα που φορούσα. Πάνω στον καυγά με έβγαλες έξω απ’ το αυτοκίνητο, πήρες το παιδί μας και πήγατε εκδρομή οι δυο σας, αφήνοντάς με σπίτι και αναγκάζοντάς με να στερηθώ τον γιο μου τη μια και μοναδική Κυριακή που είχα για να τον δω.

Για όλες τις Πρωτοχρονιές που πέρασα μόνη μου σε έναν υπολογιστή να κλαίω και να δουλεύω για να μην σκέφτομαι πόσο χάλια είναι η ζωή μου, μαζί σου. Για τους φίλους που έχασα, επειδή δεν ήθελες κανέναν. Για τα μαλλιά που έχανα, για τα κιλά που έβαζα, για την αυτοπεποίθηση που μου κουνούσε το μαντήλι, για την ασχήμια του προσώπου μου, αντανάκλαση της κακής ψυχολογίας μου. Για τα νεύρα και την αδυναμία μου να χειριστώ δύσκολες καταστάσεις στη δουλειά μου, για την πεποίθησή μου πως το καλύτερο που μου άξιζε ήσουν εσύ.

Για τη μέρα που παραιτήθηκα ώστε να ανοίξω δική μου δουλειά και αντί να με στηρίξεις μου έλεγες ότι σε παίρνω στο λαιμό μου.

Για όλες τις φορές που με αποκάλεσες άχρηστη και ζώο ακόμα και μπροστά στον αδερφό σου επειδή σου πήρα λάθος καφέ.

Για όλες τις φορές που ήσουν καλός μαζί μου όταν έφερνα λεφτά στο σπίτι και δυνάστης όποτε «έπεφτε» η δουλειά. Ήμουν για σένα ένα καλοστημένο ΑΤΜ, ένα μηχάνημα πληρωμής λογαριασμών. Για τα βράδια που ερχόσουν να κάνουμε έρωτα και απλά μου άνοιγες τα πόδια χωρίς συναίσθημα, χωρίς ένα χάδι, ένα σ’ αγαπώ ή μια αγκαλιά. Κι όταν άρχισες να καταλαβαίνεις πως δεν ήμουν πια εκεί, με κατηγόρησες πως δεν σε ήθελα. Εσύ μετά από όλα αυτά, θα σε ήθελες;

Για εκείνη τη βροχερή μέρα που ενώ ετοιμαζόμασταν να πάμε για ψώνια όλοι μαζί, πήρες μόνος σου το παιδί και έφυγες κι εγώ σας έψαχνα μες στη βροχή που με παράτησες.

Για εκείνο το βράδυ που γυρίζαμε από διακοπές και επειδή γελούσα και μιλούσα με έναν γνωστό μας, μπροστά στο παιδί μας, με αποκάλεσες πουτάνα!

Για εκείνη τη μέρα που μας πέταξες έξω από το σπίτι, εμένα και το –τότε- 8 μηνών μωρό μας. Για όλες τις φορές που μας θύμιζες ότι αυτό ήταν το σπίτι σου. Και ναι ήταν δικό σου. Δικό μου φρόντισες να μην το νιώσω ποτέ.

Για όλες τις φορές που κατέκρινες το φαγητό μου κι ας το έτρωγες. Που κατέκρινες τα ρούχα μου κι ας με χάζευαν οι άγνωστοι στο δρόμο. Που όποτε πηγαίναμε στους φίλους σου, έλεγες να μην μιλάω πολύ γιατί τους ζάλιζα. Για όλες τις φορές που δεν με συνόδευσες σε γάμους, βαπτίσεις, πάρτι και γιορτές γιατί είχες πονοκέφαλο/εφημερία/ βαριόσουν/που να τρέχεις τώρα. Για τα 5 χρόνια που είχες να με πιάσεις απ΄το χέρι. Για τους φίλους σου που σου έλεγαν πόσο είχα ομορφύνει κι εσύ αντί να χαίρεσαι, μου έκανες σκηνές. Για τις φορές που όποτε με έβλεπες χαρούμενη, έκανες τα πάντα για να μου το χαλάσεις. Για τις φορές που όσο γελούσα τόσο θύμωνες.

Για τις γνώμες που άλλαζες ανά δίωρο και τις υποσχέσεις που ποτέ δεν τήρησες. Για τα ταξίδια που δεν πήγαμε ποτέ σαν ζευγάρι οι δυο μας μετά το παιδί, για τη τελευταία φορά που βγήκαμε και περάσαμε καλά πρίν σχεδόν 2 χρόνια. Αυτό ήταν ο γάμος μας. Μια καλή στιγμή στα δύο χρόνια…

Για τις βέρες που δεν φορέσαμε επειδή δεν ήθελες. Για το νυφικό που δεν έβαλα γιατί «αυτά είναι αηδίες δεν τα πιστεύω». Γιατί πίστευες μόνο σε όσα εσύ ήθελες, εσύ χρειαζόσουν, εσύ επέλεγες. Εγώ δεν είχα λόγο, δεν είχα άποψη, δεν είχα ανάγκες. Τα δικά σου θέλω προτεραιότητα, τα δικά μου «αηδίες».

Για τον τσακωμό που ρίξαμε επειδή δεν ηθελες κόσμο στα πρώτα γενέθλια του παιδιού μας. Για όλα τα γενέθλια του παιδιού μας που ακολούθησαν και που εξαιτιας σου, τα περνούσαμε οι 3 μας. Επειδή ποτέ δεν ήθελες κανέναν γύρω σου, επειδή ποτέ δεν άνοιγες το σπίτι σου. Μόνο το έκλεινες. Σ’ εμένα.

Για την ημέρα των γενεθλίων μου, που όχι μόνο δεν μου έφερες ένα λουλούδι αλλά που με άφησες μόνη μου με το παιδί να σβήσω τα κεράκια της ζωής μου, που μου ρήμαζες. Ήταν η μέρα εκείνη που ευχήθηκα τα επόμενα γενέθλια να μην μας βρούν μαζί. Και Ο Θεός με άκουσε και με βοήθησε. Γιατί εγώ έχω Θεό. Εσύ δεν έχεις!

Για όλα αυτά που ΕΓΩ διάλεξα, ΕΓΩ επέλεξα γιατί ΕΓΩ σ΄αγάπησα, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σε κάτι που ήταν ήδη τελειωμένο από καιρό. Και αυτό το χαρτί θα το δείχνω σε κάθε μα κάθε άνθρωπο που θα του λες ότι αποφάσισα να χωρίσουμε ΞΑΦΝΙΚΑ, ότι έχω γκόμενο ή ότι δεν κατάλαβες ποτέ, πώς και γιατί ζήτησα διαζύγιο. Είσαι ένας πολύ καλός πατέρας αλλά ένας εντελώς άκυρος σύζυγος. Δεν γράφω «σύντροφος». Σύντροφος δεν ήσουν ποτέ!

10 χρόνια δίπλα σου, στερούμαι την αγάπη. Τώρα που φεύγεις θα τη ζήσω. Γιατί μου αξίζει. Δεν μπορεί να μην μου αξίζει. Μα κι αν δεν μου αξίζει, δεν με τρομάζει η μοναξιά. Το μόνο που με τρομάζει είναι μήπως όλα αυτά τα χρόνια δίπλα σου, έχω γίνει σαν εσένα!