Μπαμπά, δε σε ξεχνάμε!

Το να σε θυμάμαι είναι εύκολο, το κάνω κάθε μέρα. Το ότι μου λείπεις κάθε φορά που σε σκέφτομαι είναι μια στεναχώρια που δε θα φύγει ποτέ από μέσα μου, μπαμπά.

Υπάρχουν στιγμές που έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σε δω έστω για ένα λεπτό, για μια αγκαλιά. Χωρίς να πω κουβέντα εσύ θα με καταλάβεις. Θα καταλάβεις τι περνάω κι αν μπορείς να με βοηθήσεις, θα το κάνεις. Μόνο να σε δω να μου χαμογελάς και να μου λες «μη στεναχωριέσαι, όλα θα γίνουν, σ’ αγαπώ».

Έχουν περάσει χρόνια, κι έχουν αλλάξει πολλά, αλλά θα ήθελα να ήσουν εδώ όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο, όταν ξεκίνησα τη δουλειά, τη δουλειά που άφησες για εμάς και χρόνια πάλευες να την κάνεις μεγάλη. Να ‘σουν εδώ στους θριάμβους και τις πίκρες μου, όταν ερωτεύτηκα κι όταν πληγώθηκα. Να χαρείς μαζί μου και να σκουπίσεις τα δάκρυά μου.

Κι είναι τόσα που δε σ’ είχα δίπλα μου κι άλλα τόσα που δε θα σ’ έχω. Γιατί δε θα ‘σαι εδώ στα πρώτα μου βήματα στο καινούργιο μου σπίτι, δε θα ’σαι εδώ να με δεις νύφη, δε θα είσαι εδώ να με δεις μητέρα. Δε θα ‘σαι εδώ να σε βλέπω να μεγαλώνεις μαζί μας, να περνάμε στιγμές μαζί.

Μακάρι να γινόταν κάτι μαγικό κι όλα να ήταν ένα ψέμα. Να σε δω πάλι στον καναπέ, να πίνεις τον καφέ σου, να ετοιμάζεσαι για τη δουλειά, να με φιλάς και να φεύγεις. Να σε δω στον κήπο που τόσο αγαπούσες να περιποιείσαι. Να επιστρέφεις σπίτι και να λαχταράω να σε δω.

Έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς, πολλά δεν πρόλαβες να δεις. Πήρες, τουλάχιστον, πολλή αγάπη από εμάς, την οικογένειά σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου. Ναι, όμως πληγώθηκες και πολύ, πολύ περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. Κι αυτό είναι κάτι που το έμαθα μετά, γιατί όταν σε έβλεπα σκεπτικό νόμιζα πως σκεφτόσουν τη δουλειά. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω.

Γι’ αυτό θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για εκείνες τις στιγμές που δε σε ένιωσα και δεν μπόρεσα να σου κρατήσω για λίγο το χέρι, να σου δείξω ότι καταλαβαίνω. Συγγνώμη για τις φορές που δεν μπόρεσα να φερθώ σωστά κι όλες εκείνες που σε εκνεύρισα. Συγγνώμη που δεν ήξερα ότι θα με αφήσεις και δε σπατάλησα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο μαζί σου. Συγγνώμη που σε άφησα να φύγεις. Συγγνώμη, μπαμπά.

Α, μπαμπά; Αν με ακούς, θέλω να ξέρεις ότι είσαι και θα είσαι ο ήρωάς μου, το είδωλό μου, ο τύπος άνδρα που θα ήθελα να βρεθεί στη ζωή μου -άσχετα αν δε συμβεί ποτέ αυτό. Είσαι οι στιγμές μας, οι βόλτες μας, τα γέλια μας. Θυμάσαι που με έβαζες στο αμάξι και με γαργαλούσες; Πόσο σου άρεσε να με πειράζεις.

Αν μας βλέπεις, θέλω να ξέρεις πως σε αγαπάμε, δε σε ξεχνάμε. Φροντίζουμε τη μαμά, και προσπαθούμε να φροντίζουμε τους εαυτούς μας. Μέσα στην απουσία σου έχουν αλλάξει πολλά. Συγγνώμη αν βλέπεις πράγματα που μπορεί να μη συμφωνείς, μα πάντα κοιτούσες μπροστά, ποτέ δε μας έλεγες να μην κάνουμε αυτό που ονειρευόμαστε.

Είμαστε καλά, και θα γίνουμε ακόμα καλύτερα. Σε ευχαριστώ για όλα, σε ευχαριστώ που ήσουν και θα ‘σαι ο πατέρας μου. Θα σε αγαπώ για πάντα!

Συντάκτης: Νάσια Κάραλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

[pillowfights.gr]