Κι οι χωρισμοί μες στη ζωή είναι

Κλείνεις τα μάτια. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Βήμα πρώτο ηρεμείς.

Βήμα δεύτερο ονειρεύεσαι. Ονειρεύεσαι να βρισκόσουν σε εκείνο το μέρος. Εκεί που όλα ξεκίνησαν. Στην αγκαλιά του. Το να είσαι μαζί του ήταν το καλύτερο πράγμα που είχες.

Οι ώρες, οι μέρες και τα λεπτά περνούσαν τόσο όμορφα μαζί του. Κάθε μέρα απ’ τη στιγμή που χτυπούσε το ξυπνητήρι ανυπομονούσες να τον δεις. Μετρούσες τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, ώσπου να τρέξεις στην αγκαλιά του σαν μικρό κορίτσι και να σε σφίξει τόσο δυνατά, ώστε να ενωθούν ξανά τα σπασμένα κομμάτια σου. Ήσουν μαζί του κι ένιωθες ασφάλεια και ζεστασιά κοιτώντας τα μάτια του. Τα μπλε πανέμορφα μάτια του.

Σε κοιτούσε κι ήξερες ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δικός σου, ότι μπορείς να του μιλήσεις και να ξεδιπλώσεις όλες τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου. Η καρδιά σου έσπαγε στα δύο σε κάθε «σ’ αγαπώ» του. Πίστευες ότι δεν υπάρχει πιο όμορφη φράση. Το έλεγε και κόντευες να λιποθυμήσεις απ’ την ευτυχία.

Με αγαπάει. Έτσι λέει. Έτσι δείχνει. Πέρα, όμως, απ’ τις αγκαλιές και τα φιλιά, κλείνοντας τα μάτια αναζητάς και τους τσακωμούς σας. Παράλογο; Πολύ! Οι τσακωμοί όμως είναι το σημαντικότερο κομμάτι σε μια σχέση. Προσπαθείς να τον πείσεις για την ορθότητα των επιχειρημάτων σου και προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο. Μαλώνετε επειδή ο ουρανός είναι μπλε κι επειδή η εβδομάδα δεν ξεκινάει απ’ τη Δευτέρα, αλλά απ’ την Κυριακή.

Μετά όμως από μια σειρά επιχειρημάτων και ιπτάμενων υαλικών καταλήγετε στον καναπέ αγκαλιά βλέποντας «Τα φιλαράκια». Αν αυτό δεν είναι ευτυχία τότε τι είναι; Τότε ήξερες ότι ακόμη κι αν μαλώνατε στο τέλος θα ήσασταν αγκαλιά και πως ο αγώνας θα τελείωνε λέγοντας σου: «Έλα εδώ χαζή και σταμάτα να φωνάζεις!» ανοίγοντας τα χέρια του.

Μα οι τελευταίοι τσακωμοί δεν ήταν έτσι. Μετά τη μάχη σηκωνόσουν κι έφευγες. Έκλεινες τα τηλέφωνα και για 3 ώρες, το λιγότερο, ήσουν άφαντη. Ανοίγοντάς το, έβλεπες μερικές κλήσεις του και μηνύματα στα οποία σε παρακαλούσε να γυρίσεις πίσω. Περνούσαν οι μέρες και τα μηνύματα λιγόστευαν, οι κλήσεις μειώνονταν. Κάθε τσακωμός σας απομάκρυνε όλο και περισσότερο. Ώσπου έφτασε το τέλος.

Βαθιά ανάσα. Βήμα τρίτο επιστροφή στην πραγματικότητα. Καταραμένη πραγματικότητα. Παίρνει μαζί της τις πιο όμορφες, τις πιο άσχημες και τις πιο ανείπωτες αναμνήσεις. Θέλεις να γυρίσεις πίσω, να τ’ αλλάξεις όλα και δε σ’ αφήνει. Σαν φρουρός σε εμποδίζει να μπεις στο κάστρο της επιθυμίας.

Πόσο αδύναμοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι μπροστά στην πραγματικότητα; Εχθροί θανάσιμοι. «Η ζωή τρέχει σαν το νερό» τετριμμένη φράση, μα συνάμα αληθινή. Αν η ζωή γυρνούσε πίσω τότε τίποτε απ’ όσα ζούμε τώρα δε θα υπήρχαν. Ζήσε όπως θες. Κάνε ό,τι θες. Η πραγματικότητα, καλή ή κακή, σε περιμένει. Εσύ καθορίζεις τη ζωή σου.

Κι όπως είπε κι ο Νίκος Καζαντζάκης: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».

Γράφει η Μ.Κ.

via pillowfights.gr