«Τον πατέρα μου τον δολοφόνησαν…»! Τα δραματικά παιδικά χρόνια της Ζωής Λάσκαρη, οι άντρες της ζωής της και οι προσωπικές της τραγωδίες

Πίσω από τα φώτα, τα υπέροχα φορέματα, τους μοναδικούς ρόλους και την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, βρίσκονται συσσωρευμένες αναμνήσεις μιας τραγικής παιδικής ζωής.

Οι απώλειες που βίωσε η Ζωή Λάσκαρη ήταν πράγματι οδυνηρές. διαβάστε παρακάτω…

Του Νίκου Νικόλιζα

«Τον πατέρα μου τον δολοφόνησαν! Μέχρι πρόσφατα δεν είχα θυμό για τους δολοφόνους του πατέρα μου. Θα έλεγα πως δεν είχα φυσιολογικά παιδικά χρόνια». Πονεμένα τα λόγια μιας μεγάλης σταρ που έμεινε στη μνήμη των περισσότερων Ελλήνων μέσα από τις πιο εμπορικές ελληνικές ταινίες του Φίνου για την ομορφιά της, το υπέροχο κορμί της, τη λάμψη και το χαμόγελό της.

Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από τα χείλη της Ζωής Λάσκαρη. Πίσω από τα φώτα, τα υπέροχα φορέματα, τους μοναδικούς ρόλους και την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή βρίσκονται συσσωρευμένες αναμνήσεις μιας τραγικής παιδικής ζωής. Εκείνη δεν πρόλαβε καν να γνωρίσει τη ζεστή αγκαλιά του πατέρα και της μάνας. Ο συνταγματάρχης Κουρούκλης, πατέρας της Ζωής, δολοφονήθηκε στον Εμφύλιο όταν εκείνη ήταν μόλις 8 μηνών, ενώ την πολυαγαπημένη της μάνα την έχασε σε ηλικία 7 ετών!

Ουσιαστικά δεν γνώρισε τη θαλπωρή όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Προσπαθούσε μόνη, χωρίς αποκούμπι, δίχως έναν δικό της άνθρωπο να ορθοποδήσει. Ωστόσο, η Ζωή Κουρούκλη -και μετέπειτα Ζωή Λάσκαρη-, η γυναίκα που συμβόλιζε την ομορφιά, ποτέ -όπως λέει η ίδια- δεν το έβαλε κάτω και ποτέ δεν κράτησε κακία στους δολοφόνους του πατέρα της. Απόλυτα προσγειωμένη και αφοσιωμένη στο θέατρο πια, η σπουδαία πρωταγωνίστρια ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και ασχολείται κυρίως με τα social media.

Σε μια κατάθεση ψυχής εξομολογείται στη «News»: «Δεν θα ήμουν τίποτα αν δεν ήταν ο Φίνος. Πώς γίνεται να μην με εκφράζει η εποχή μέσα στην οποία δημιούργησα και από την οποία αναδείχθηκα; Δεν με εκφράζει μόνο, μου λείπει κιόλας. Γιατί μου λείπουν οι προσωπικότητες. Η Ζωή είναι από την πρώτη στιγμή κοντά στον Φίνο. Από τον Φίνο, με τον Φίνο, για τον Φίνο», λέει συγκινημένη, νοσταλγώντας εκείνα τα ανέμελα χρόνια της αθωότητας, όταν σύσσωμος ο Τύπος της εποχής μιλούσε για την απόλυτη σταρ.

Εξουθενωτικά γυρίσματα

Η κουβέντα μας με τη Ζώη Λάσκαρη έγινε στον δικό της θεατρικό χώρο, στην «Αθηναΐδα», εκεί όπου θα την ξαναδούμε από αρχές του έτους στη συγκλονιστική ερμηνεία της «Ρόουζ». Πίνουμε μια γουλιά καφέ και ξεκινάμε την πολύωρη ξενάγησή μας στο άλμπουμ των αναμνήσεών της. Αναπόφευκτο να ξεκινήσουμε από τον «πατέρα» της, τον Φίνο. «Για μένα «Φίνος» σημαίνει 16 ώρες εξουθενωτικό γύρισμα, επανάληψη ξανά και ξανά πλάνων που δεν του άρεσαν, σημαίνει το ρολόι στην άκρη. Σημαίνει, επίσης, όραμα, φαντασία, ιδέες και κυρίως λατρεία για τον κινηματογράφο».

Τα λόγια της μεστά, σαν μονόλογος του Κακογιάννη, δεν κρύβει τη συγκίνησή της. Της αναφέρουμε τίτλους ταινιών που πρωταγωνίστησε όπως είναι η «Στεφανία», «Νόμος 4000», «Μερικοί το προτιμούν κρύο»… Οι ρόλοι αυτοί είχαν σχέση με την πραγματική Ζωή Λάσκαρη; «Δεν την κατάλαβα ποτέ αυτή τη μυθολογία του διαχωρισμού της δημόσιας εικόνας ενός καλλιτέχνη από την αποκαλούμενη πραγματικότητα ή αν θες από την εικόνα που έχει στην ιδιωτική του ζωή», μας λέει σχεδόν εκνευρισμένη και συνεχίζει: «Αν εννοείς την πιθανή σχέση του χαρακτήρα μου με τις ηρωίδες των έργων, νομίζω πως όχι δεν υπάρχει καμία σχέση. Έχω την αίσθηση πως αυτά είναι επικοινωνιακά τρικ των στούντιο, έτσι γινόταν τότε έτσι και τώρα, παντού, για να προωθήσουν μια ταινία. Λοιπόν, δεν υπάρχει πραγματική και ψεύτικη Λάσκαρη. Υπάρχει η Λάσκαρη και υπάρχουν και οι ηρωίδες που έχει υποδυθεί η Λάσκαρη», αναφέρει χαμογελώντας.

«Οι δολοφόνοι του πατέρα μου…»

Η Ζωή Λάσκαρη, η γυναικάρα που σχεδόν όλος ο ελληνικός αντρικός πληθυσμός την ποθούσε τα χρόνια που πρωταγωνιστούσε στις ελληνικές ταινίες του Φίνου, ποτέ δεν μάσησε τα λόγια της. Σπάνια, ωστόσο, θα βρεις δηλώσεις της για το θάνατο των γονιών της και τα πολύ δύσκολα παιδικά της χρόνια. Τη ρωτάμε για εκείνη την περίοδο. Δεν πιστεύαμε ότι θα απαντήσει! Όμως δίχως κανέναν διχασμό μάς αφοπλίζει με την ειλικρίνειά της: «Θα έλεγα πως δεν είχα φυσιολογικά χρόνια. Τα παιδικά χρόνια δεν είναι ποτέ εύκολα, έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και αν είναι ευτυχισμένα. Για κανένα παιδί δεν είναι φυσιολογικό να δολοφονείται ο πατέρας του, να μην υπάρχει πατέρας πουθενά στην παιδική ηλικία».

Η συγκίνησή της είναι εμφανής. Χαμηλώνει το κεφάλι, ωστόσο δεν κοπιάζει. Αντιστέκεται και συνεχίζει για το χαμό της πολυαγαπημένης της μάνας. «Πολύ σύντομα χάνεται και η μαμά. Οι απώλειες αυτές ήταν οδυνηρές, ήταν οι μεγάλες μου προσωπικές τραγωδίες. Ακριβώς μετά αρχίζει μια εποχή δύσκολη, όχι τόσο γιατί βρέθηκα αντιμέτωπη με δυσκολίες όσο γιατί χρειάστηκε να συνειδητοποιήσω πως είμαι μόνη μου, πως πρέπει να προσπαθήσω μόνη μου».

Η ίδια πιο δυνατή από ποτέ στέκεται στα πόδια της και προχωράει τον ανηφορικό δρόμο με τα αγκάθια. Σήμερα πώς νιώθει για εκείνα τα γεγονότα που σημάδεψαν σχεδόν όλη τη ζωή της; «Δεν πονάω πια! Μέχρι πρόσφατα δεν είχα καν θυμό γι’ αυτούς που δολοφόνησαν τον πατέρα μου. Καμιά φορά μόνο νοσταλγώ σκηνές από μια οικογενειακή ζωή που θα ήθελα να είχα ζήσει», λέει και το πρόσωπό της αλλάζει όψη. Γλυκαίνει και μοιάζει να αναπολεί! Ίσως και να επιθυμεί να ζήσει στιγμές που δεν έζησε με τους δύο γονείς της. Κάποτε, μάλιστα, η ίδια είχε δηλώσει πως όσους άντρες αγάπησε ήταν πολύ κοντά στα ιδανικά του πρόωρα αδικοχαμένου πατέρα της!

«Δεν αισθάνθηκα ποτέ sεξ symbol…»

Στην «Αθηναΐδα» δεν θα δεις σχεδόν τίποτα που να «θυμίζει» μεγάλη σταρ του θεάτρου και του κινηματογράφου. Η ίδια, άλλωστε, απεχθάνεται τα… μνημόσυνα, χωρίς ωστόσο να ξεχνάει το παρελθόν. Αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγες γυναίκες του κινηματογράφου και του θεάτρου. Σήμερα πιστεύει ότι τα έζησε όλα με αγάπη. «Ή είσαι ή δεν είσαι έμπλεος αγάπης. Αλλιώς στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι και από μόνος σου αγαπιέσαι», μας λέει και μας παραπέμπει στο γνωστό λαϊκό άσμα με περίσσια γέλια. «Τα άλλα όλα είναι επικοινωνιακά κλισέ των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών που επιμελούνται με φροντίδα τις λεπτομέρειες της δημόσιας εικόνας τους. Αγάπη δίχως φορά, κατεύθυνση, προσανατολισμό, αγάπη δίχως προμελέτες και προσχέδια. Έζησα με αγάπη. Αυτό αρκεί», μας λέει, ενώ όταν της ζητάμε να σταματήσει τις σελίδες των αναμνήσεών της στους άντρες της ζωής της, τον Βοσκόπουλο, τον Κουτουμάνο και τον Λυκουρέζο, μας απαντά: « Πολύ τρελό concept, ξέρεις, δεν κάνω απολογισμούς ζωής, κυρίως στα προσωπικά μου. Και σε καμία περίπτωση δεν είμαι ηρωίδα ούτε του Ουίλλιαμς ούτε του Στρίνμπεργκ, τους οποίους λατρεύω. Μα να σου πω, δεν κατανοώ πώς μπορεί κάποιος να φέρεται μεροληπτικά στην ίδια του τη ζωή! Λοιπόν, δεν σταματώ πουθενά, γιατί τους ανθρώπους τους αναπολώ σε σχέση με την εποχή που τους έζησα και φυσικά σε σχέση με το πώς ήμουν εγώ τότε. Αν βγάλεις, λοιπόν, τον άνθρωπο από το περιβάλλον εκείνο στο οποίο ανταμωθήκατε και δεθήκατε και προσπαθήσεις να τον κρίνεις ή να τον συγκρίνεις με έναν άλλον, διαφορετικού περιβάλλοντος, μάλλον θα αδικήσεις και τους δύο αλλά και τον εαυτό σου. Βιβλία αναμνήσεων, κυριολεκτικά και μεταφορικά, λοιπόν, όχι εδώ. Νομίζω πως θα βρεις πολλά τέτοια βιβλία στις κυρίες και στους κυρίους που επιμελούνται και λογοκρίνουν με φροντίδα και ματαιοδοξία το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους».

Όσο για το αν ένιωσε ποτέ σεx symbol η ίδια! «Δεν αισθάνθηκα ποτέ sex symbol, δεν είχα καμία τέτοια αντίληψη, επομένως αν δεν την είχα τότε μου είναι πολύ δύσκολο να την έχω και τώρα για τότε».

Η κουβέντα με τη Ζωή Λάσκαρη εξελίσσεται σε ένα είδος εξομολόγησης, καθώς η ίδια δεν αποφεύγει να απαντήσει ούτε σε μία ερώτηση. «Η Ζωή Λάσκαρη, έχει κάνει τρέλες;» τη ρωτάμε, για να απαντήσει ευθέως: «Έχω κάνει μόνο τρέλες. Τρέλες που τελικά είχαν κάποιο νόημα. Δεν ήταν αυτοσκοπός».
Όσο για τους άντρες; Η ίδια δεν κάνει βήμα πίσω σε όσα πίστευε και πιστεύει. «Με τον άντρα που ήμουν έπρεπε να είμαι πάντα σε σημείο μηδέν. Αλλιώς γιατί να είμαι; Είχα σχέση με άντρα αγάπη μου, όχι θέση δίπλα του», λέει και ξεκαρδίζεται για μια ακόμα φορά στα γέλια, ενώ όταν της ζητάμε την άποψη που είχαν οι άντρες για εκείνη λέει: «Γιατί φοβούνται τόσο, αναρωτιέμαι ολοένα».

Για το φινάλε μας επεφύλασσε μια έκπληξη! Μια συμβουλή για το μυστικό του γάμου της με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο που άντεξε τόσο πολύ στο χρόνο. «Το μυστικό είναι η αγάπη. Την ώρα δηλαδή που τελειώνει ο έρωτας, γιατί τελειώνει κάποια στιγμή, ανακαλύπτεις έναν καινούριο τρόπο να ξελογιάζεσαι και να νοιάζεσαι για το αγαπημένο σου πρόσωπο», μας λέει και βλέπει μία από τις πολλές φωτογραφίες που έχει με τον πολυαγαπημένο της σύζυγο.

«Και στο Facebook αναφέρω την ημερομηνία γέννησής μου»

Μοιραία η κουβέντα πηγαίνει και στη σημερινή της εικόνα αλλά και στην ηλικία. Τη ρωτάμε αν έχει συμβιβαστεί με το σήμερα. Ξεκαρδίζεται στα γέλια! «Γελάω, γιατί όπως ξέρεις πάντα ανέφερα την ημερομηνία γέννησής μου, και μάλιστα εδώ και τρία χρόνια είναι αναρτημένη και στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook. Έβλεπα, λοιπόν, πρόσφατα διάφορα sites και blogs στο Ίντερνετ που φαίνεται δεν είχαν υλικό για να γεμίσουν και έγραφαν: «Αποκάλυψη σοκ: Μάθε πρώτος ποια είναι η ηλικία της Ζωής Λάσκαρη!». Είναι εκπληκτικοί οι άνθρωποι, έτσι; Ακόμα και το αποκεκαλυμμένο το ονοματίζουν αποκάλυψη. Νομίζω πως κάπως διαφορετικά το κουβεντιάσαμε πριν αυτό. Για να συγκρίνεις πρέπει να υπάρχουν κοινές συνισταμένες, να βρεις αρκετές ομοιότητες ανάμεσα στις εποχές ή στα γεγονότα. Όχι, δεν κάνω συγκρίσεις, γιατί δεν έχω βρει ομοιότητες», ενώ στην ερώτηση αν μονολογεί καμιά φορά για τα χρόνια που πέρασαν και αν την ενδιαφέρει η εξωτερική της εμφάνιση, απαντάει: «Έχω πιάσει τον εαυτό μου να μονολογεί και να λέει: «Ζωή τα καλύτερα έρχονται». Με ενδιαφέρει η ομορφιά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής».

«Θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ αν…»

Όπως στην προσωπική της ζωή έτσι και στα πολιτικά δρώμενα, η Ζωή Λάσκαρη δεν μασάει τα λόγια της. Μάλιστα όταν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στη δίνη της κατακραυγής, η Ζωή Λάσκαρη τον υποστήριξε. «Θα το ξανακάνατε;» τη ρωτάμε, για να απαντήσει διπλωματικά: «Είχα πει πως θα υποστηρίξω τον Παπανδρέου στην προσπάθεια των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, όπως άλλωστε τον υποστήριζε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Γιατί το χρειαζόταν η χώρα», μας λέει, ενώ στο ενδεχόμενο να ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Θα ψήφιζα οτιδήποτε με πείσει πως μπορεί να αλλάξει ριζικά τη νοοτροπία «κοτζαμπάση» που έχει μερίδα της κοινωνίας μας. Το ζήτημα δεν είναι ποιος, είναι πώς και τι. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ με πείσει πως έχει έτοιμο πλαίσιο διάσωσης της χώρας, κυρίως από νοοτροπίες, παρέες, συνδικαλιστικά γκέτο, από φασίζουσες μειοψηφίες πασών αποχρώσεων και χρωμάτων, από συνταξιούχους φαντάσματα και ανάπηρους μαϊμού, από φοροφυγάδες κάθε κοινωνικής τάξης και εισοδήματος και αν με πείσει, επίσης, πως στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μπορεί να εξανθρωπίσει τις κακές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, γιατί να μην ψήφιζα»;

«Με τον Γκλέτσο έχουμε πολύ καλή σχέση»

Ο γάμος της κόρης της Μαρίας-Ελένης με τον Απόστολο Γκλέτσο ήταν επεισοδιακός και πολύ σύντομος. Ωστόσο, η ίδια ποτέ δεν σταμάτησε να αγαπά τον πρώην γαμπρό της, ο οποίος άφησε το επάγγελμα του ηθοποιού για να ασχοληθεί με τα κοινά, και πιο συγκεκριμένα με τον Δήμο Στυλίδας ως δήμαρχος. Στην ερώτηση αν η Ζωή θα έκανε πρόταση στον Απόστολο να δουλέψουν μαζί, απαντά με ειλικρίνεια αλλά και έμμεσα: «Η απόσταση Αθήνα-Στυλίδα είναι μόλις δύο ώρες. Γιατί να υπάρχει απόσταση; Με τον Απόστολο έχουμε πολύ καλή σχέση και αν αποφασίσει να επιστρέψει στη θεατρική σκηνή τότε μπορείς να με ρωτήσεις ξανά. Θα σου έχω σίγουρη απάντηση».