Πέτρος Πολυχρονίδης: Η εξέλιξη της υγείας του 6χρονου βαφτισιμιού του, Βαγγέλη, που δίνει στην Αμερική μάχη με τον καρκίνο

Όταν πρωτοείδα τον Πέτρο Πολυχρονίδη στην τηλεόραση, πίστευα πως πρόκειται για ένα χαλαρό τύπο, εργένη, χωρίς υποχρεώσεις και παιδιά.

Ωστόσο, έχει ήδη ένα γάμο στο ενεργητικό του, από τον οποίο απέκτησε δύο υπέροχα παιδιά, τον Ορέστη και την Άννα.

«Το 2007 έκανα το πρώτο μου παιδί και χώρισα το 2013, όταν ήμουν 35 ετών. Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή έδινα μεγαλύτερη βάση στη δουλειά παρά στην οικογένεια. Ήμουν εργασιομανής και σίγουρα αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στο χωρισμό. Όταν, όμως, έφτιαξα ξανά τη ζωή μου, αναθεώρησα και πλέον η προτεραιότητά μου είναι τα δυο μου παιδιά και η σύντροφός μου, η Κατερίνα. Είμαι τυχερός, επειδή είχα ένα εξαιρετικό διαζύγιο και με την τέως γυναίκα μου διατηρούμε άριστες σχέσεις». Διαβάστε παρακάτω…

Με την τωρινή σύντροφό του γνωρίστηκε στα Ψαχνά Ευβοίας το 2014, κατά τη διάρκεια μιας δημοσιογραφικής αποστολής. «Έκανα ρεπορτάζ για την ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλή Ψαχνών και η Κατερίνα εργαζόταν στο κυλικείο του γηπέδου. Της έκανα συνέντευξη και όταν επέστρεψα στην Αθήνα διατηρήσαμε επαφές. Τόσο καλές μάλιστα, που εδώ και τριάμισι χρόνια είμαστε ζευγάρι! Η Κατερίνα δεν ζει πια στα Ψαχνά, καθώς εδώ και τρία χρόνια μένουμε μαζί» περιγράφει, ενώ δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να παντρευτεί για δεύτερη φορά.

«Αισθάνομαι σαν παντρεμένος και είναι η γυναίκα μου. Άσε που ανέχεται τις παραξενιές μου. Είμαι αφηρημένος, σε ενοχλητικό σημείο. Ξεχνάω μόνιμα πράγματα, όπως το κινητό, τα κλειδιά, τα χαρτιά μου. Πολλές φορές η Κατερίνα βγάζει καπνούς από τα αυτιά».

Ο Βαγγέλης και η κατάσταση της υγείας του σήμερα

Φέτος θα παρουσιάζει για τέταρτη σεζόν τον Τροχό της Τύχης, ενώ, όπως αποκαλύπτει στο People, θα υπάρξουν αλλαγές. «Ο Τροχός θα είναι ολοκαίνουριος, τόσο στο σκηνικό, που θα είναι εντυπωσιακό και ανανεωμένο, όσο και σε ορισμένους από τους κανονισμούς, που άλλαξαν σε ένα ποσοστό 20% ώστε το παιχνίδι να γίνει πιο εύχρηστο στους παίκτες».

Όση ώρα συζητάμε, παρατηρώ το βλέμμα και τις κινήσεις του και διαπιστώνω πως πρόκειται για έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο άνθρωπο. Κάποια στιγμή αναφέρω το όνομα του μικρού Βαγγέλη, του βαφτισιμιού του, ο οποίος τα τελευταία τρία χρόνια πάσχει από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Η είδηση της ασθένειας του Βαγγέλη συνέπεσε με το θάνατο της αδελφής του.

«Ο Βαγγέλης είναι 6 ετών. Γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 2011. Δεν είναι απλά το βαφτιστήρι μου, αλλά το τρίτο μου παιδί. Ο πατέρας του, ο Στέλιος, είναι παιδικός μου φίλους από τον Έβρο. Τρεις μήνες αφότου έφυγε η αδελφή μου, ο Βαγγέλης διαγνώστηκε με καρκίνο, με μετάσταση σε όλο του το σώμα εκτός από το κεφάλι. Οι γιατροί τότε μας είπαν πως είναι πολύ δύσκολη η περίπτωση. Έκτοτε οι γονείς του ξεκίνησαν ένα μεγάλο αγώνα με θεραπείες στην Αγγλία για δύο περίπου χρόνια. Ο εξαιρετικός γιατρός που τον ανέλαβε εκεί, ο Στέργιος Ζαχαρούλης, κατάφερε να βοηθήσει το παιδί, με την προϋπόθεση, όμως, να πάει στο νοσοκομείο Memorial στην Αμερική, ώστε να κάνει μια αγωγή που βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο.

Η συγκεκριμένη θεραπεία απαιτούσε 500.000 δολάρια και τότε πήρα την απόφαση να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Η επιθυμία μου ήταν να ευαισθητοποιήσουμε πολύ κόσμο να δώσει από ένα ευρώ ο καθένας. Πράγματι, λάβαμε μεγάλη βοήθεια και μέσα σε τρεις μέρες μαζεύτηκαν όλα τα χρήματα. Ο κόσμος ευαισθητοποιήθηκε τόσο πολύ, που μετά τον Βαγγέλη βοηθήθηκαν ακόμα δύο παιδιά μέσα από τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία» αποκαλύπτει.

Μόλις συγκεντρώθηκαν τα χρήματα, χρειάστηκε ένας μήνας, χρόνος-ρεκόρ, προκειμένου να γίνουν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες για την εισαγωγή του στο Memorial. Ο Βαγγέλης σήμερα βρίσκεται με τους γονείς του στις ΗΠΑ, στο δεύτερο από τα πέντε στάδια της επώδυνης θεραπείας.

Οι εξετάσεις του είναι πεντακάθαρες και ανταποκρίνεται στη θεραπεία. «Αν όλα πάνε καλά, μέχρι το Φεβρουάριο θα γυρίσει στην Ελλάδα και το ποσοστό επανεμφάνισης του καρκίνου είναι μικρό. Λόγω του προβλήματος με την αδελφή μου, πέρασα τη μισή μου ζωή στα νοσοκομεία. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα τα τελευταία της λόγια. Επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει πλέον, μου είχε γράψει σε ένα χαρτί “Μη φέρεις τα παιδιά σου να με δουν. Θα φύγω σύντομα”.

Και όντως, ύστερα από λίγες μέρες τη χάσαμε. Εμείς κλαίγαμε κι εκείνη μας μάλωνε. Η ίδια μου η αδελφή με δίδαξε να αγαπώ τη ζωή και να εκτιμώ όλα τα αυτονόητα».

Από το περιοδικό People και τον Μαρίνο Βυθούλκα…