SHOWBIZ
“Έπρεπε να βγάλω από μέσα μου τον θυμό για τον πατέρα μου!” – Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Τσουρού για τα παιδικά του χρόνια!
Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως το νέο, πολλά υποσχόμενο αστέρι του ΑΝΤ1. Νέος, ωραίος και καλός στη δουλειά του, με πολύπλευρα ταλέντα, όπως ο χορός, μια και για περίπου 13 χρόνια χόρευε παραδοσιακούς χορούς, ο Κώστας Τσουρός είναι αυτός που σε όρους τηλεόρασης «διαθέτει το πακέτο». Κι όμως, μέσα από μια κατάθεση ψυχής ο δημοσιογράφος, που τα τελευταία δυο χρόνια βρίσκεται στο πλευρό της Φαίης Σκορδά στο «Πρωινό» προκαλώντας διάφορες κόντρες, αποκαλύπτει όλα όσα δεν ξέρουμε γι’ αυτόν. Και, πιστέψτε με, είναι πολλά και ενδιαφέροντα…
Κανονίζουμε εδώ και πολύ καιρό να κάνουμε τη συνέντευξη αυτή αλλά πάντα βρισκόταν ένα εμπόδιο μπροστά μας για να ανακόψει τα σχέδιά μας. Αν και κουρασμένοι και οι δυο μετά από ένα 14ωρο στη δουλειά, τελικά τα καταφέραμε… Το αποτέλεσμα θα σας εκπλήξει! Εμένα, πάντως, με συγκίνησε… Διαβάστε παρακάτω…
Bullying δέχτηκες ποτέ για τα κιλά;
Με την έννοια του εκφοβισμού, όχι. Της κοροϊδίας κάποιες φορές, ναι. Υπήρξαν φορές που λόγω των κιλών μου κάποια παιδιά με πείραζαν, με κορόιδευαν και μου εξέφραζαν υποτιμητικά σχόλια αλλά δεν τα λάμβανα σοβαρά υπόψη. Ευτυχώς είχα την τύχη να μεγαλώσω με μια μητέρα που μου έδωσε πολύ καλές βάσεις.
Αχ! Αυτή η μαμά… πολύ δυνατή!
Πέρα από δυνατή, η δική μου μαμά είναι και ηρωίδα. Μεγάλωσε δύο παιδιά μόνη της γιατί ο μπαμπάς μου λόγω του ότι ήταν ναυτικός έλειπε για πάρα πολλά χρόνια και της χρωστάμε πάρα πολλά κι εγώ και η αδελφή μου.
Δούλευε η μαμά σου;
Ναι, ήταν νοσηλεύτρια στον Ευαγγελισμό. Και μάλιστα έκανε και όλες τις βάρδιες και πρωί και απόγευμα και νυχτερινά. Κάποιες φορές μάλιστα αναγκαζόταν να με παίρνει μαζί της στο νοσοκομείο γιατί δεν είχε πού να με αφήσει. Μάλιστα, είχα γράψει ένα γράμμα στην προϊσταμένη που της έλεγα «σας παρακαλώ, μην ξαναβάλετε τη μαμά μου νύχτα γιατί δεν μπορώ άλλο». Τη συνάντησα πρόσφατα, μεγάλη γυναίκα πια, και δεν μπορεί να ξεχάσει τα λόγια μου. Θυμάμαι, επίσης, τον εαυτό μου πολλές φορές να τρέχω, όταν η μαμά μου έτρεχε να πάρει το λεωφορείο, να την κρατήσω πίσω για να μη φύγει.
Παρ’ όλα αυτά δεν σκέφτηκες να γίνεις γιατρός;
Όχι, γιατί από μικρός στα νοσοκομεία και δη στο ογκολογικό τμήμα που ήταν η μητέρα μου έχω αποκτήσει μεγάλη φοβία.
Ένα παιδί που δεν έζησε καθόλου τον πατέρα του ως παιδί πώς καταφέρνει να το εξηγήσει με τη λογική; Δεν κάνει άσχημες σκέψεις;
Η έλλειψη του πατέρα είναι που στο δημιουργεί όλο αυτό. Άσχημες σκέψεις δεν μπορώ να πω ότι έκανα. Απλώς είχα πάντα το παράπονο γιατί οι άλλοι έχουν τους πατεράδες τους εδώ κι εγώ όχι. Αλλά από την άλλη, υπήρχε πάντα το αντίβαρο που έλεγε ότι «για εσάς δουλεύω και θαλασσοδέρνομαι». Που όντως έτσι ήταν, αλλά ένα παιδί δεν μπορεί να το κατανοήσει όλο αυτό όταν δεν έχει καν επικοινωνία με τον πατέρα του, γιατί μιλούσαμε μόνο όταν έπιανε λιμάνι.
Και κάπως έτσι μπήκε η ψυχοθεραπεία στη ζωή σου;
Ήταν κι άλλα θέματα και το ότι ήθελα να ψάξω τον εαυτό μου, αλλά το έναυσμα ήταν αυτό. Ένιωθα ότι κάποιος έπρεπε να με βοηθήσει για να βγάλω από μέσα μου όλο αυτό το παράπονο και την οργή που ένιωθα όταν ήμουν μικρός.
