Στη ζωή να μάθεις τις ήττες σου να τις γλεντάς

Ρίσκο η ζωή, στο ξανάπα.
Μη μου ζητάς να επαναλβάνομαι. Ούτε εγώ θα το κάνω, μήτε αυτή.

Περνά και φεύγει. Κι όσο κι αν θέλεις να κοιτάξει πίσω, εκείνη στρέφεται πεισματικά μπροστά. Μόνο μπροστά.
Τι θα φέρει; Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει.
Ούτε εσύ.

Μόνο στέκεις στη γωνιά σου και κάνεις σταυρούς και προσευχές. Ελπίζεις στην καλοσύνη της μοίρας.
Και ζεις. Ό,τι σου έρχεται το ζεις.
Καλά, κακά. Λύπες, χαρές. Γέλια, θυμούς και κλάματα.

Ζεις τις λάθος επιλογές, τις αδικίες, τις προδοσίες, τα στραβοπατήματα.
Άλλοτε φασκελώνεσαι κι άλλοτε θρηνείς. Άλλοτε λες “Δόξα σοι ο Θεός” κι άλλοτε “Βοήθα Παναγιά”.
Μα πάντα, πάντα, στέκεις στα πόδια σου. Ακόμη κι αν πιο πριν έχει φάει η μούρη σου χώμα. Ακόμη κι αν όλα μέσα σου φωνάζουν να παραμείνεις πεσμένος, εσύ σηκώνεσαι. Τσακισμένος αλλά όρθιος.
Κι έτσι πρέπει να κάνεις. Να δέχεσαι την κάθε μέρα όπως έρχεται και να τη ζεις. Με πείσμα, με θέληση, με υπομονή.

Κι αν έρθουν άσχημα; Με γεια τους, με χαρά τους.
Τότε θα πεισμώσεις περισσότερο. Τότε θα χτυπήσεις γροθιά στο μαχαίρι και θα πεις πως μπορείς να τα καταφέρεις. Θα φωνάξεις πως όλα ξεπερνιούνται κι ας μην το πιστεύεις και πολύ μέσα σου. Θα σε αναγκάσεις να το πιστέψεις. Γιατί δεν παλεύεται αλλιώς η ζωή μάτια μου.

Ο άνθρωπος θέλει το καλό. Θέλει την τύχη με το μέρος του, να του χαμογελά σε κάθε του βήμα. Μακάρι να γινόταν. Αλλά δε γίνεται.
Έρχονται και οι αποτυχίες, έρχονται και οι ήττες.
Ε και;

Αν είναι μια φορά μάθημα η επιτυχία, είναι χίλιες φορές η ήττα. Γιατί σε μαθαίνει και κάτι από τον εαυτό σου. Σου δείχνει τα λάθη και τις αδυναμίες σου. Σε συμβιβάζει με το απρόβλεπτο της ζωής, το άδικο των ανθρώπων, τις κυκλοθυμίες του Σύμπαντος.
Μην τη φοβάσαι την ήττα, λοιπόν. Μήτε να την κλαις.
Γλέντα την.

Δάσκαλος είναι που σου μαθαίνει όσα δεν ήξερες.
Καμπανάκι είναι που χτυπάει μες τα αυτιά σου και σε κάνει να ξυπνάς.
Πανί είναι που τραβιέται από τα μάτια σου και σε κάνει να βλέπεις καθαρότερα.

Μετά από αυτή τίποτα δεν είναι ίδιο. Ούτε εσύ, ούτε ο κόσμος σου.
Μετά την ήττα τίποτα δεν είναι ροζ όπως πριν.
Είναι μαύρο, είναι γκρι, είναι πράσινο ή κόκκινο. Μετά την ήττα κάθε τι έχει την πραγματική διάσταση κι εσύ ξέρεις που πατάς. Ξέρεις που βαδίζεις και τι σου γίνεται.
Κι αυτό, ότι και να λες την ώρα που πέφτεις και κλαις, ήταν είναι και θα παραμείνει αξία ανεκτίμητη.

Της Στεύης Τσούτση

πηγη