ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ
«Άνθρωποι μονάχοι..» Το τραγούδι – ύμνος για τους μοναχικούς που ερμήνευσε μοναδικά η Βίκυ Μοσχολιού
«Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος»
Τσαρλς Μπουκόφσκι
Άνθρωποι μονάχοι υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν ανεξάρτητα από τα χρήματα και τα υλικά αγαθά… Άνθρωποι μονάχοι ζουν στη μοναξιά τους μέρα νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι. Άνθρωποι που μπορεί να έχουν παρέα αλλά να νιώθουν μοναξιά..
Και δυστυχώς ο κόσμος όπου ζούμε αντί να μας ενώνει, μάς απομονώνει. Μας χωρίζει.
Για αυτούς τους ανθρώπους, που μπορεί ένας από αυτούς να είμαι εγώ ή εσύ, τραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού.
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σα το ξεχασμένο στάχυ. Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος»
Για αυτούς τους βουβούς, σκυφτούς και μόνους ανθρώπους λοιπόν, μιλά το πολυαγαπημένο τραγούδι του Καλαμίτση σε μουσική Γιάννη Σπανού. Είναι το τραγούδι που αποτέλεσε την μεγάλη επιτυχία του στιχουργού αλλά και αυτό που επιβεβαίωσε το τεράστιο ταλέντο της Μοσχολιού.
Η μαρτυρία του Γιάννη Σπανού- όπως δημοσιεύθηκε στην επανέκδοση του δίσκου σε cd το 1994- είναι χαρακτηριστική:
«Η Μοσχολιού έχει το χάρισμα να αντιλαμβάνεται αμέσως αυτό που χρειάζεται η μουσική και ο στίχος από τη φωνή της και αυτό να το αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο. Για παράδειγμα η ερμηνεία του τραγουδιού «Άνθρωποι μονάχοι» που υπάρχει στο δίσκο είναι η πρώτη πρόβα στο στούντιο. Μια κι έξω δηλαδή».
Πόσοι τραγουδιστές μπορούν να το κάνουν αυτό;
Για την ιστορία το Άνθρωποι μονάχοι το πρωτοακούσαμε μέσα από το δίσκο «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό» που κυκλοφόρησε το 1977. Το αξιοπερίεργο.. μπήκε τελευταίο στον δίσκο..
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα…»
