Ρίκα Βαγιάνη: «Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω»! Ένα συγκλονιστικό κείμενο – Οδηγός ζωής

– Σε ηλικία μόλις 56 ετών “έφυγε” από την ζωή η αγαπημένη Ρίκα Βαγιάνη, σκορπώντας θλίψη στους οικείους και τους θαυμαστές της – Πριν από περίπου τρία χρόνια, η καταξιωμένη ηθοποιός και δημοσιογράφος είχε γράψει ένα κείμενο που θα έπρεπε ο καθένας μας να διαβάσει – Αναφέρονταν στην -από χέρι χαμένη- μάχη με τον χρόνο, με τα λόγια της να είναι συγκλονιστικά – Με χιούμορ και αξεπέραστο αυτοσαρκασμό η Ρίκα Βαγιάνη πραγματικά (μας) διδάσκει το πώς θα έπρεπε να βλέπουμε τα πράγματα – Η συμφιλίωση με τον ίδιο μας τον εαυτό και οι συμβάσεις που πρέπει να τυγχάνουν της… κατάλληλης αντιμετώπισης – Διαβάστε όλο το κείμενο της Ρίκας που αποτελεί ένα πραγματικό “μνημείο”

Η Ρίκα Βαγιάνη πέθανε σε ηλικία μόλις 56 ετών, μετά από μια γενναία μάχη με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Μια μάχη που δυστυχώς δεν κέρδισε, σκορπίζοντας θλίψη στα δικά της πρόσωπα, αλλά και στην ελληνική κοινωνία εν γένει.

Μέσα από την πολύχρονη επαγγελματική της σταδιοδρομία, κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό της συντριπτικής πλειοψηφίας (σ.σ. κανείς δεν… αρέσει σε όλους άλλωστε) των ανθρώπων που την παρακολούθησαν.

Αρχικά ως ηθοποιό, στην συνέχεια ως παρουσιάστρια, δημοσιογράφο και συγγραφέα παιδικών βιβλίων.

Η Ρίκα Βαγιάνη κράτησε συντροφιά για ώρες σε πολλούς από εμάς μέσα από την δουλειά της και πραγματικά η είδηση του θανάτου της «έδεσε κόμπο» το στομάχι όσων την πληροφορήθηκαν.

Η Ρίκα Βαγιάνη και τα συγκλονιστικά της λόγια

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2016, η Ρίκα Βαγιάνη είχε γράψει ένα κείμενο για το «γήρας». Είχε τον εξής χαρακτηριστικό τίτλο: «Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω».

Μέσα σε μόλις λίγες γραμμές εξηγούσε απλά, κατανοητά και χιουμοριστικά, το πώς ο χρόνος κυλάει χωρίς ουσιαστικά να το παίρνουμε «χαμπάρι».

Με αδιανόητες δόσεις αυτοσαρκασμού, εξηγούσε τις «κατραπακιές» που αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς, όταν συνειδητοποιεί το πέρασμα του χρόνου.

Οτιδήποτε άλλο σαν πρόλογος, δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί, αφού η Ρίκα Βαγιάνη τα είπε όσο καλύτερα γινόταν. Εκτός από αυτήν τη φράση της:

«Μεγαλώνω, δεν εγκληματώ. Δεν σκοπεύω να μπω τιμωρία, επειδή μου συμβαίνει το φυσικότερο πράγμα στη ζωή. Να τις βράσω τις συμβάσεις«…

Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο που υπέγραφε η Ρίκα Βαγιάνη στις 31.12.2015, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο protagon.gr.

«Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω»

«Στο τραπέζι των αρραβώνων του Λ. και της Λ., κάναμε γλέντι τρικούβερτο. Οι άνθρωποι δεν αρραβωνιάζονται πια, τουλάχιστον όχι με τέτοια φασαρία και ντελαμπόνγκο και ντελαμπόνγκο, αλλά έτσι ήθελαν ο Λ. και η Λ. Ετσι κι έγινε. Μπήκαμε στο μαγαζί στις εννέα το βράδι νέοι, κεφάτοι κι ανέμελοι και βγήκαμε στις τέσσερις το πρωί, ως επίσημα… «Χαρούμενα Γηρατειά».

Ήταν ο πρώτος αρραβώνας-γάμος που γλεντήσαμε, στη ζωή μας, όχι ως φίλοι του γαμπρού και της νύφης, αλλά ως φίλοι των πεθερικών. Τόσο ανυποψίαστοι, που δεν το είχαμε καν συνειδητοποιήσει. Μόνο έπειτα από κάνα δυο ωρίτσες, όταν οι (σκάρτοι) τριαντάρηδες άρχισαν να σχηματίζουν τα δικά τους πηγαδάκια, μας χτύπησε κατακούτελα η πραγματικότητα. Είμαστε με τους γέρους! Τι «με», δηλαδή. Είμαστε οι γέροι! Οποια δικαιολογία κι αν ψελλίζαμε στον εαυτό μας, η πραγματικότητα δεν άλλαζε. Γινόταν γάμος – και δεν είμαστε εκείνοι που παντρεύονταν, ούτε οι φίλοι τους, αλλά… οι γονείς τους.

Οι αριθμοί στις τούρτες δεν μας λένε τίποτα, «Είμαστε όσο νιώθουμε», μια σπουδαία κοινωνική κατάκτηση που δεν την υποτιμώ. Μόνο να φροντίσω μαζί με το «είμαι όσο νιώθω», να «νιώθω και πόσο είμαι»; Οχι για να κάτσω να σκάσω, (σιγά μη σκάσω) απλώς, να βρε, για να μη σκάω μύτη στους αρραβώνες με φουστάνι πιο εφαρμοστό από της νύφης ρε παιδί μου! Άργησα. Ολο αυτό έπρεπε να το έχω συνειδητοποιήσει (και να το έχω γράψει) πριν από τουλάχιστον μία δεκαετία. Αλλα πού να προκάνω;

Πριν από δέκα χρόνια, με πατημένα ήδη τα σαρανταπέντε, είχα μόλις γεννήσει το πρώτο μου παιδί. Πλήρης η σύγχυση εποχών, ηλικιών και σειρών. Μεγαλώνω, δεν εγκληματώ. Δεν σκοπεύω να μπω τιμωρία, επειδή μου συμβαίνει το φυσικότερο πράγμα στη ζωή. Να τις βράσω τις συμβάσεις. Πείτε ότι θέλετε για τον 21ο αιώνα, πάντως, έχει τα τυχερά του: Είναι μια καλή εποχή για να διατηρείται μια κυρία μάχιμη ερωτικά, αναπαραγωγικά, σωματικά, επαγγελματικά, σε ηλικίες που μια ή δυο γενιές πριν, έπαιρναν νούμερο για απόσυρση. Ετσι, αν δεν λωλαθούν ή δεν τα κακαρώσουν προώρως (άλλο τεράστιο επίτευγμα, ματάκια μου, που και αυτό δεν το βάζεις λίγο), τα κορίτσια του δυτικού κόσμου, βρέθηκαν ξαφνικά με μια έξτρα εικοσαετία πλήρους και δυναμικού αξιόμαχου σε όλα τα επίπεδα. (Κι όταν λέω σε όλα, εννοώ σε όλα).

Οι άντρες, λόγω κοινωνικών συνθηκών και μεγαλύτερης προπόνησης, το έχουν βρει. Ένας εξηντάρης δεν τραβάει ζόρια με το πώς κυκλοφορεί, εργάζεται, ντύνεται ή αγαπάει. Μια γυναίκα εξήντα χρονών σήμερα, απολύτως παρούσα σε όλα τα επίπεδα της ζωής, είναι σχετικά καινούριο κόνσεπτ στην ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται να εφεύρει τον εαυτό της, αισθητικά, κοινωνικά, ψυχικά, σωματικά. Όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για όλες εκείνες που ακολουθούν. Τσεμπέρια, ρόμπες, και στολές σε στυλ «Οίκος Ευγηρίας το χαρούμενο Πολυέστερ» είναι παρελθόν. Επιτέλους, λίγο πριν από τα εξήντα, έχουμε βρει πλέον το στυλ μας και δεν θα κάνουμε σε κανένα κερατά τη χάρη να το εγκαταλείψουμε.

Αντε να το «μοντάρουμε» κάπως, προς το λιγότερο έξαλλο, αν και μεταξύ μας, προσωπικώς και επ’ αυτού, δεν υπόσχομαι τίποτα, Μεγαλώνω, δεν εγκληματώ. Δεν σκοπεύω να μπω τιμωρία, επειδή μου συμβαίνει το φυσικότερο πράγμα στη ζωή. Να τις βράσω τις συμβάσεις. Μάλλον δεν πρόκειται να τις ακολουθήσω – δεν ήμουν άλλωστε ποτέ ο τύπος. Μόνο μια σε ένα πράγμα δεσμεύομαι: Περισσότερο για το δικό μου το καλό, παρά για την «γνώμη του κόσμου» (για την οποία, όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω ολοένα και πιο αδιάφορη). Όταν, στο εξής, οι φίλοι μου παντρεύουν τα παιδιά τους, υπόσχομαι να μην ντύνομαι (η Θεός φυλάξοι, να μη… γδύνομαι) πιο νεανικά από τη νύφη!».

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 31.12.2015 στο protagon.gr