«Nα χωρίσω ή να μην χωρίσω; Ιδού η απορία»: Ένας άντρας απέναντι στο τιμωρητικό δίλημμα

Ο Τάκης είναι παντρεμένος δεκατρία χρόνια. Για πολλούς θεωρείται γρουσούζικος αριθμός. Πριν δύο εβδομάδες μάλιστα είχαν επέτειο γάμου. Δεν το γιόρτασαν όμως. Εδώ κι αρκετό καιρό κοιμούνται ξεχωριστά. Αυτός στον καναπέ του σαλονιού, αυτή στην κρεβατοκάμαρα. Δήθεν έφταιγε το ροχαλητό, αλλά αυτό ήταν μόνο το άλλοθι. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλει να νιώθει την ανάσα της, δεν θέλει να ακουμπάει τη νύχτα τον γυμνό αστράγαλο της, δεν θέλει να αγγίζει το δέρμα της. Οι ώρες που λείπει στη δουλειά ατελείωτες. Προτιμά να κάνει υπερωρίες, παρά να περάσει μαζί της ένα ολόκληρο απόγευμα μπροστά στην τηλεόραση. Τα σίριαλ τα βαριέται, αν και η σχέση τους μοιάζει πλέον με ένα σίριαλ πολλών επεισοδίων. Άραγε θα έχει καλό τέλος; Ο ίδιος βρίσκεται στο δίλημμα: να χωρίσει ή να μην χωρίσει; Το μόνο κοινό που τους συνδέει είναι το παιδί.

Κι αυτό θυμίζει ότι κάποτε ήταν ερωτευμένοι. Οι μήνες περνούν, τα χρόνια περνούν κι αυτά. Ο ίδιος νιώθει ότι πνίγεται, είναι αποφασισμένος ότι δεν αντέχει πια και θέλει να φύγει όμως δεν νιώθει σίγουρος και έτοιμος να αποχωρήσει.
Ένας χωρισμός δεν είναι εύκολο πράγμα. Πριν από όλα απαιτεί καταρχάς την ανάληψη ευθύνης για μια απόφαση αλλά και για τις συνέπειες αυτής της απόφασης και του ρίσκου που παίρνει κανείς. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Υπάρχει πάντα η σκέψη ότι τίποτα δεν είναι τέλειο. Κι αυτή η σκέψη σε κρατάει πίσω. Μία τροχοπέδη που σε κάνει να αναβάλλεις την απόφαση, παραμένοντας όμως αμφιταλαντευόμενος και δυσαρεστημένος.

Ύστερα έρχονται οι ενοχές. Μήπως φταις εσύ; Μήπως κάτι δεν έκανες σωστά, και προσπαθείς να σώσεις τη σχέση σου. Και φτου και από την αρχή.

Σκέψεις τριγυρνούν στο κεφάλι. Αν είχες δείξει καλύτερο χαρακτήρα, αν λειτουργούσες καλύτερα, αν είχες φερθεί με έναν διαφορετικό τρόπο γενικότερα, δεν θα υπήρχαν τόσα προβλήματα και η σχέση θα είχε μια διαφορετική εξέλιξη. Κατά βάθος βέβαια δεν πιστεύεις ότι αξίζεις κάτι καλύτερο στην ερωτική ζωή αλλά και στη ζωή γενικότερα.

Η αυτοεκτίμηση σου «πάει περίπατο». Αποφεύγεις να χωρίσεις, γιατί φοβάσαι ότι δεν θα μπορέσεις να βρεις άλλο σύντροφο, ότι κανένας άλλος δεν θα σε αγαπήσει ξανά και ότι έτσι θα μείνει για πάντα μόνος στη ζωή σου.
Αυτό που ζεις το εισπράττεις τελικά σαν ένα είδος «τιμωρίας». Η δυσαρέσκεια και η απαισιοδοξία συνεχίζεται και η πιθανότητα να ευτυχίσεις αναβάλλεται επ’ αόριστον .

Ένας χωρισμός μπορεί να είναι πολύ δύσκολος. Αποτελεί πάντα μια διαδικασία πένθους. Αφού ότι έχεις ζήσει μέσα στη σχέση έχει πεθάνει. Μόνο μία καλύτερη σχέση και ένας επόμενος σταθμός ανακουφίζει και δίνει σημαντικά αντισταθμιστικά οφέλη για τα οποία αξίζει κανείς να προσπαθήσει όσο μπορεί περισσότερο.

Η συγγραφέας Άντζελα Ζιούτη

πηγη