Είδα ξανά το ίδιο όνειρο, εκείνο που ο γιος μου είναι «κανονικός», «φυσιολογικός», «σύμφωνος με τα αναπτυξιακά πρότυπα», όπως θες πες το. Δεν γνωρίζω κανένα γονιό παιδιού με ειδικές ανάγκες που να μην έχει δει το όνειρο αυτό τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Εγώ πάντως το έχω δει πάρα πολλές φορές.Το παράξενο με το όνειρο αυτό ήταν ότι τον είδα έφηβο ενώ είναι μόλις 5 ετών. Μάλλον η έλλειψη ύπνου σε συνδυασμό με την πολλή τηλεόραση και τις πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας μου κάνουν κακό.
Advertisement
Στο όνειρο, κοιμάται στο κρεβάτι του (το οποίο από παιδικό έχει μετατραπεί σε διπλό) και μπαίνω στο δωμάτιό του για να τον ξυπνήσω για το σχολείο. Εκείνη τη στιγμή, είναι ακόμα ο γιος που γνωρίζω, αυτός με την εγκεφαλική παράλυση και την περιορισμένη ομιλία που χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι. Έφερα τα ρούχα του στο δωμάτιό του, τζιν και φούτερ, για να τον ετοιμάσω.Μόλις τον ακούμπησα στον ώμο, λες και τον έσπρωξα, τσούλησε κάτω απ’ το κρεβάτι. Εγώ είχα μείνει να απορώ πώς ένα έφηβο αγόρι χώρεσε κάτω απ’ το κρεβάτι σε τόση στενωσιά. Σκύβω να τον δω κάτω απ’ το κρεβάτι και εκείνος χτενίζει τα μαλλιά του και μου λέει: «Μαμά, ένα λεπτό ακόμα!»
Σε όνειρα, όπως αυτό, πάντα τον βλέπω να είναι καλά, να περπατάει και να μιλάει λες και ποτέ δεν του συνέβη τίποτα. Σε άλλες περιπτώσεις τον βλέπω να έχει επανέλθει σαν να ήταν χρόνια σε κώμα, σαν να θεραπεύτηκε με τρόπο μαγικό και τα αγγελούδια τραγουδούν χαρούμενα γύρω του.Το όνειρο, που σας έλεγα, δεν τελείωσε εκεί. Βγαίνοντας από το δωμάτιό του, φώναξα να έρθουν να τον δουν, που είναι καλά και όρθιος, ο πατέρας, ο αδερφός και η αδερφή του. Κανείς όμως δεν είναι εκεί εκτός από τη μαμά μου. Για κάποιο λόγο στα όνειρά μου είναι πάντα εκεί η μαμά μου.Τρέχει προς το μέρος μου και μαζί μπαίνουμε στο δωμάτιο. Τον βλέπουμε να έρχεται και να μας αγκαλιάζει φορώντας το τζιν και το φούτερ, που είχα φέρει για να τον ντύσω.
Είναι το παιδί μου, ο γιος μου. Το βλέπω στα μάτια του ότι είναι αυτός. Μου χαμογελάει, ξέρει και εκείνος ότι έγινε καλά και χαίρεται μαζί μου. Βάζω τα κλάματα και η μάνα μου πιο πίσω καταρρέει.«Μα πώς;», λέω.Με κοιτάζει.«Όντως δεν ξέρεις;». Πιάνω το χέρι του. Είναι τόσο ψηλός. Πρέπει να γείρω το κεφάλι μου προς τα πίσω για να δω τα μάτια του.«Δεν γνωρίζω ούτε εγώ. Ξύπνησα και ήμουν καλά”. Μου χαμογελάει με εκείνο το χαμόγελο που ούτε 10 ζωές δεν μου φτάνουν για να το χορτάσω. Μου χαϊδεύει το χέρι και με κοιτάζει στα μάτια.Το υπόλοιπο όνειρο «σβήνει» σε μια καταθλιπτική, ρεαλιστική συνομιλία με τον παιδίατρο του, ο οποίος πιστεύει ότι αυτή η ξαφνική αλλαγή είναι στιγμιαία και όλα θα ξαναγίνουν σε λίγο όπως ήταν πριν. Ο γιος μου εν τω μεταξύ περπατάει, μιλάει, κάθεται στην πολυθρόνα, χαλαρώνει τα πόδια του πάνω στο τραπεζάκι και τρώει ένα μπολ δημητριακά.
Δεν ήθελα να ξυπνήσω. Ήταν τόσο πολύ αληθινό, λες και το ζούσα. Αλλά έπρεπε. Ήταν Δευτέρα και σε λίγο είχαμε ραντεβού για συμβουλευτική και λογοθεραπεία. Ξυπνάω και είναι πάλι 5 και όχι 15 ετών.Του είπα για το όνειρό μου καθώς τον έκανα μπάνιο μιας και είχε λερωθεί τη νύχτα (φοράει πάμπερς στον ύπνο του), τον έντυνα και τον έδενα στην καρέκλα του. Του είπα πόσο ψηλός θα γινόταν μεγαλώνοντας και με άκουγε με προσοχή. Με παρακολουθούσε…σαν να φανταζόταν την μελλοντική του εικόνα.Ξέρω ότι θα υπάρξουν κι άλλα τέτοια όνειρα. Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα γίνουν αληθινά. Μια μέρα μπορεί να σηκωθεί και να είναι όντως ψηλότερος από μένα. Μια μέρα ίσως μου πει όλα όσα σκεφτόταν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν μπορούσε να εκφράσει.
[scarymommy][singleparent]
