Οι αληθινοί άνθρωποι, φαίνονται στα μάτια

Γράφει η Λένα Μπατσκίνη

Μια φορά κι έναν καιρό, όπως ξεκινούν τα παραμύθια, ήτανε μια κάστα ανθρώπων, που αυτοαποκαλούνταν “καθώς πρέπει”. Αν και πρόκειται για παραμύθι, που συντηρούν και διαδίδουν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, εσείς μπορείτε να γελάσετε, σαν να πρόκειται γι’ανέκδοτο. Αν καταλάβατε για τι θέλω να μιλήσω, προφανώς κάποιοι γελάσατε ήδη. Είμαι σίγουρη πως αν μπορούσα να σας δω, θα αντίκριζα ένα σαρκαστικό χαμόγελο στο πρόσωπο σας! Ε,ναι λοιπόν!

Μιλάω γι’αυτούς τους ανθρώπους, που ξέρουνε καλά το σωστό και το λάθος και κρίνουν τους πάντες και τα πάντα… Εντάξει ας μη τα παραλέω! Όλοι μας κρίνουμε. Τις περισσότερες φορές κιόλας, οι κρίσεις μας αποδεικνύονται λάθος. Αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, μένοντας συνήθως στην επιφάνεια. Καλύτερα όμως να παραμείνω σ`αυτό για το οποίο ξεκίνησα να γράφω. Σ’ αυτή την κλίκα των “καθώς πρέπει”.

Είναι περήφανοι, ευυπόληπτοι και διατείνονται για τις αρχές και τις αξίες τους. Για το κοινωνικό τους status. Κυρίως γι’αυτό! Τους κοιτάξατε ποτέ κατάματα; Το βλέμμα τους είναι περίεργο, κάπως θολό. Οι αληθινοί άνθρωποι – οι αληθινοί θα πω, όχι οι καλοί, γιατί δεν είμαι σε θέση να κρίνω ποιοι είναι οι καλοί-φαίνονται από τα μάτια. Όταν μιλάνε, μαζί μιλάνε και τα μάτια τους. Χαίρονται ή λυπούνται κι αυτό αντανακλάται και στο βλέμμα τους. Αντίθετα στους ψεύτικους ανθρώπους, το βλέμμα δεν αντανακλά κανένα συναίσθημα! Αυτοί για μένα, και οι “καθώς πρέπει”, είναι ένα και το αυτό. Είναι αυτοί που με περίσσια ευκολία θα κρίνουν όλο τον κόσμο, χωρίς να κοιτάνε τη καμπούρα τους.

Αν “ψαχουλέψετε”, όμως, τις ζωές τους, θα δείτε πολλά πράγματα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζουν. Ίσως και πολύ χειρότερα. Άρα αν αφαιρέσεις όλα αυτά που με πάθος υπερασπίζονται κι όσα με πάθος κρίνουν, τι μένει; Μια βιτρίνα. Ω ναι! Γνωστό φαινόμενο πια! Μάλιστα χωρίζεται και σε κατηγορίες αυτό το είδος των “καθώς πρέπει”. Είναι εκείνοι που φαίνονται ατσαλάκωτοι, αλάνθαστοι, που κρύβουν καλά τα μελανά κομμάτια της ζωής τους και εκείνοι του “ο κόσμος το `χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι”.

Για τη πρώτη κατηγορία δεν έχω να πω πολλά γιατί κρύβονται τόσο καλά , που καταφέρνουν να σε κομπλάρουν με τα λεγόμενα τους. Για τη δεύτερη πάλι, δεν θα φτάσει ούτε ένα βιβλίο. Είναι εκείνοι που περιφέρουν την ξεφτίλα τους κι όμως κρίνουν τους πάντες.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο απ’αυτούς κι από κανέναν και σίγουρα, όπως προανέφερα, όλοι κατά διαστήματα κρίνουμε. Θα ήθελα όμως να συμβουλεύσω αυτούς τους ανθρώπους να κρίνουν λιγότερο, γιατί το κάνουν κατά κόρον, εφόσον οι ίδιοι έχουν λερωμένη τη φωλίτσα τους. Θα ήθελα επίσης να τους πω να κοιτάνε τη δουλίτσα τους και να χαμηλώσουν τη βιτρίνα τους λίγο, γιατί κάνεις δεν τους πιστεύει. Όσο για εμάς τους μη-καθώς πρέπει που τσαλακωνόμαστε, καλύτερα να φιλτράρουμε την κάθε κριτική, πριν το πάρουμε κατάκαρδα.