STORIES
Γκέι μονογονέας έχει υιοθετήσει τέσσερα παιδιά με αναπηρία και θέλει να υιοθετήσει και ένα πέμπτο
Ο Ben Carpenter θεωρείται “άγιος” άνθρωπος και αποτελεί έμπνευση για πολλούς, αλλά μόνο ένας τίτλος έχει σημασία για αυτόν – ο τίτλος του «πατέρα».Ο 33χρονος πατέρας πήρε τον τίτλο του θετού γονέα της χρονιάς αφού έχει υιοθετήσει τέσσερα παιδιά με ειδικές ανάγκες από το 2010 και δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να υιοθετήσει και πέμπτο.Ο κ. Carpenter από το Shepley του West Yorkshire, είναι σήμερα στο Λονδίνο ως VIP επισκέπτης της φιλανθρωπικής οργάνωσης First4Adoption, η οποία του παρείχε τεράστια βοήθεια τα τελευταία χρόνια.
Αυτό που κάνει την ιστορία του ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι ότι ο κ. Carpenter δεν έχει έναν σύντροφο για να μοιραστεί το βάρος της φροντίδας των υιοθετημένων του παιδιών, του 10χρονου Jack, της 7χρονης Ruby, της 5χρονης Lily, και του 2 ετών Joseph, ο οποίος έχει σύνδρομο Down.Ο κ. Carpenter δήλωσε: “Οι άνθρωποι με αποκαλούν άγιο και λένε ότι αυτό που κάνω είναι αξιοθαύμαστο αλλά εγώ απλώς ήθελα να γίνω πατέρας και η υιοθεσία ήταν ο μόνος τρόπος για να το πετύχω.”
“Πάντα ήθελα ν’ αποκτήσω παιδιά γι’ αυτό στράφηκα στην υιοθεσία.”
Το ταξίδι του κ. Carpenter ξεκίνησε πριν από 10 περίπου χρόνια, όταν έγινε ένας από τους νεότερους ομοφυλόφιλους στην χώρα του που υιοθέτησε παιδί.Έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να πείσει τις αρχές ότι ήταν κατάλληλος για να υιοθετήσει παιδί και το σημαντικότερο ήταν να δείξει ότι είχε την ωριμότητα και τις δεξιότητες για να γίνει καλός μπαμπάς.Όλα του τα παιδιά έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο από τότε που υιοθετήθηκαν και έχουν εκπλήξει τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους επαγγελματίες στον τομέα της ιατρικής.
“Η μητέρα μου Rita και η φίλη μου η Jeanette μ’ έχουν στηρίξει πολύ σε όλο αυτό.”
Παραμένει μόνος μέχρι και σήμερα και δεν το θεωρεί πρόβλημα.Ο κ. Carpenter δήλωσε: “Δεν μ’ ενδιαφέρει να είμαι σε σχέση, ποτέ δεν με ενδιέφερε.”“Μου αρέσει να κάνω πράγματα για μένα. Στο τέλος της ημέρας μου αρέσει να πίνω ένα φλιτζάνι τσάι και να τρώω μια φέτα κέικ χωρίς να ακούω κάποιον να ροχαλίζει!”Όταν δεν φροντίζει τα παιδιά του, ο κ. Carpenter εκπαιδεύει άλλους υποψήφιους θετούς γονείς και συμμετέχει σε μια τοπική επιτροπή υιοθεσίας.Είπε: “Προωθώ την ιδέα της υιοθεσίας και συμβουλεύω ανθρώπους που σκέφτονται να υιοθετήσουν ένα παιδί. Για μένα, είναι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.”
“Πάντα έλεγα ότι η υιοθεσία ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες δεν είναι κατάλληλη για όλους.”Το κίνητρό του είναι να βλέπει τα παιδιά του να μαθαίνουν νέες δεξιότητες και να είναι ευτυχισμένα.Όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά με την Ruby, το κορίτσι δεν μπορούσε να μιλήσει και στηριζόταν σε μια αναπηρική καρέκλα.
Ο κ. Carpenter είπε: “Ήταν ένα δυστυχισμένο κοριτσάκι.”“Παλιά φοβόταν πολύ, έτρεμε, όταν την είχα δει για πρώτη φορά ράγισε η καρδιά μου. Τώρα μπορεί να φάει και να περπατήσει, αν και έχει ανάγκη εφ’ όρου ζωής από ειδική φροντίδα.“Είμαι πολύ περήφανος για τον εαυτό μου που κατάφερε να αλλάξει τη ζωή της.”“Πάντα τα στηρίζω να κάνουν πράγματα και προσπαθώ να τους δώσω όσο το δυνατόν περισσότερη ανεξαρτησία.”
“Το να βλέπω τα παιδιά μου να εξελίσσονται είναι ο λόγος που ξυπνάω κάθε πρωί.”
