Δεν ήθελα να αναγνωρίσω το παιδί μου. Μέχρι που το γνώρισα….

Αγαπητέ φίλε. Ναι σε εσένα μιλάω που έγραψες ότι δεν θέλεις το παιδί σου. Ότι θέλεις η σύντροφος σου να το ρίξει. Ότι προσδοκά σε οικονομικά οφέλη. Ήμουν και εγώ κάποτε σαν εσένα. Είχα τη ζωή μου, τις διακοπές μου, τις γκόμενές μου. Το τελευταίο που ήθελα ήταν ένα παιδί. Και όταν προέκυψε έβγαλα και εγώ όπως εσύ το χειρότερο εαυτό μου.

Όταν μου το είπε η πρώτη μου σκέψη ήταν πως με κορόιδευε. Η δεύτερη ότι δεν θα το αναγνώριζα ποτέ, δεν θα έδινα διατροφή ποτέ και δεν θα το γνώριζα ποτέ. «Εγώ με παιδί; Δεν θα’ μαστε καλά. Να εκεί είναι το νοσοκομείο να πας να κάνεις έκτρωση» της είπα, της πέταξα και 300 ευρώ για να τελειώνει το θέμα της (ναι θέμα της) και έφυγα. Δεν θα μου στερούσε την ελευθερία μου ένα λάθος της στιγμής. Έτσι έλεγα.

Πήγε στο δικηγόρο της και ζήτησε να το αναγνωρίσω. Έγινα έξαλλος, έβριζα και χτυπιόμουν. Ένιωθα εγκλωβισμένος. Είχα και μια σχέση τότε που έριχνε περισσότερο λάδι στη φωτιά. Με πήρε ο δικηγόρος της, με πήραν οι γονείς της. Ήμουν αμετακίνητος. Όση ευθύνη είχα εγώ είχε και εκείνη. Με ποια λογική θα με αναγκάσει να γίνω πατέρας; Και αν το έκανε επίτηδες για να μου ρουφάει λεφτά; Επειδή δεν φόρεσα προφυλακτικό πρέπει να το πληρώνω μια ζωή; Ναι τέτοιος ήμουνα αγαπητέ φίλε. Ήθελα να οδηγήσω έναν άνθρωπο στο χειρουργείο, να βάλω την υγεία του σε κίνδυνο και να τον αναγκάσω να κουβαλάει ένα τραύμα μια ζωή. Να κάνω το χειρότερο κακό στον άνθρωπο που ερωτεύτηκα και άφησα έγκυο– γιατί ναι εγώ την άφησα και ναι τη δική σου εσύ την άφησες φίλε μου, δεν έμεινε μόνη της-γιατί κατά βάθος ήξερα πως αν το κρατούσε, δεν θα μπορούσα να κάνω τη ζωή μου γνωρίζοντας πως εκεί έξω υπάρχει ένα παιδί δικό μου. Ήθελα να αντέξει την έκτρωση για να μην αναγκαστώ εγώ να αντέξω τις τύψεις.

Όταν είδα φωτογραφία της κόρης μου, ήμουν περίεργος να δω πως ήταν. Και από φόβο ότι αν έπαιρνα τηλέφωνο και ζητούσα να τη δω, η μητέρα της θα μου έκλεινε τη πόρτα, αποφάσισα να πάω ακάλεστος. Την ώρα που πήγα έβγαινε με τη κόρη μας. Και την είδα. Και τότε κατάλαβα το λάθος μου, το τραγικό μου λάθος. Δεν βγήκα από το αυτοκίνητο, έμεινα μέσα και έκλαψα από ανακούφιση που ευτυχώς η μητέρα του δεν με άκουσε και ντροπή που ήθελα να σκοτώσω αυτό το παιδάκι που δεν μου έφταιγε σε τίποτα.Τότε τα οικονομικά οφέλη που και εγώ κατηγορούσα τη μητέρα του ότι προσδοκούσε, έγιναν «Πάρτα όλα για το παιδί». Μα εκείνη φίλε μου δεν δέχτηκε τίποτα μετά. Ούτε διατροφή ούτε αναγνώριση. Και αυτό το μετά καλέ μου Αλέξανδρε, πίστεψέ με δεν θέλεις να το ζήσεις. Δεν το καταλαβαίνεις τώρα σε νιώθω, ο άντρας γίνεται πατέρας στη γέννα και όχι στην εγκυμοσύνη.  Δεν θέλεις όμως να ξέρεις πως είναι εσύ που παρακαλούσες να πεθάνει το παιδί σου, να παρακαλάς να πεθάνεις επειδή δεν το βλέπεις. Εγώ που δεν το ήθελα, έγινα αυτός που έτρεχε στους δικηγόρους και ικέτευα να το αναγνωρίσω για να μπορώ να το βλέπω.

Είμαι 40 χρονών αγαπητέ φίλε και αυτό το πλάσμα που κάποτε ήθελα να πετάξουν στον αναρροφητήρα, σήμερα είναι ένας κορίτσαρος 10 χρονών. Ευτυχώς που την αναγνώρισα γιατί η μαμά της πέθανε πρίν 5 χρόνια και το παιδί αυτό δεν θα είχε στον ήλιο μοίρα εξαιτίας μου. Έχουν δίκιο όσοι σου λένε πως είναι δικαίωμά σου να μην θες να γίνεις πατέρας, να μην νιώθεις και να μην σε νοιάζει. Δεν είναι όμως δικαίωμά σου να σκοτώνεις δύο ψυχές, μία του παιδιού σου και μια της μητέρας του που θα κουβαλάει την έκτρωση μέσα της μια ολόκληρη ζωή. Αν δεν μπορείς να γίνεις πατέρας, αν δεν θέλεις, φύγε. Μην το αναγνωρίζεις, μην δίνεις διατροφή αλλά μην της ζητάς να το σκοτώσει. Και εσένα κάποτε κάποιος σε κράτησε στη ζωή όχι όμως για να ζητάς από τους άλλους να πεθάνουν!

Φιλικά από κάποιον που θα μπορούσε να είναι αδερφός σου.

Αναστάσης

[singleparent]