«Οι γιατροί μού έδιναν 2% πιθανότητες να ζήσω. Με έσωσε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ!»

Ο ιατρός π. Δανιήλ Σάπικας μιλάει για το θαύμα που βίωσε όταν κινδύνευσε να πεθάνει. «Ενιωσα ολομόναχος εκείνη τη στιγμή. Και τότε είδα τον προστάτη μου Ταξιάρχη να στέκεται πλάι μου» τονίζει

Ω ς θαύμα νοείται καθετί που γίνεται παρά τους φυσικούς νόμους, που δεν μπορεί να το εξηγήσει ο ανθρώπινος νους και αποδίδεται σε θεϊκή παρέμβαση. Τα θαύματα στην πίστη μας κατέχουν σημαντική θέση και αναδεικνύουν με μύριους τρόπους την παρέμβαση του Θεού στη ζωή μας. Πολλές φορές η επιστήμη στέκεται με τρόπο κριτικό σε αυτό που ονομάζουμε «θαύμα», όμως τι συμβαίνει στις περιπτώσεις που μπορεί και οι ίδιοι οι επιστήμονες να ζήσουν αυτή τη θεία παρέμβαση;

Ενα τέτοιο θαύμα σε μια καθοριστική στιγμή για την ίδια του τη ζωή έζησε πριν από πολλά χρόνια και ο ιερέας και γιατρός π. Δανιήλ Σάπικας και το οποίο αφηγείται στην «Ορθόδοξη Αλήθεια». Ο π. Δανιήλ μιλάει για όσα βίωσε όταν μια ξαφνική ασθένεια τον οδηγούσε στον θάνατο. Ο ιερέας γιατρός αναφέρθηκε στη θαυμαστή εκείνη επίσκεψη του προστάτη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη ζωή του, τη στιγμή που τα ιατρικά δεδομένα τού έδιναν ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης.

«Στις 22 Απριλίου 1994 εισήχθην στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με συμπτώματα απόλυτης άπνοιας, αδυναμία βάδισης, πυρετό 41,5, ενώ υπέστην και διαβητικό σοκ, αγνώστου αιτιολογίας. Μέσα από ένα σύννεφο έβλεπα και άκουγα τα συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο ήταν ότι, ως γιατρός, γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάστασή μου» αναφέρει.

ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ «Γνώριζα ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω στο 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα, ήμουν και επιεικής στην κρίση μου, γιατί η ιατρική ομάδα, που αποτελούνταν από τον Ιωάννη Μπελένη, διευθυντή του Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό, διευθυντή Πνευμονολογικής Κλινικής στο Νοσοκομείο Υγεία, και την Ειρήνη Μπατάλη, αναισθησιολόγο, φοβόταν να μου δώσει νάρκωση εξαιτίας του κινδύνου ανακοπής της καρδιάς λόγω του βάρους μου και συζητούσαν δυνατά, γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενά τους.

Τους άκουγα να μου δίνουν ζωή μόνο 2%» θυμάται με συγκίνηση και μεταφέρει λέξη προς λέξη όσα άκουσε να κουβεντιάζουν εκείνη την κρίσιμη στιγμή οι θεράποντες ιατροί του: «“Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε”, έλεγαν, “γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98%! Ετσι κι αλλιώς, καταδικασμένος είναι”. Εκείνη την ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος. Εκανα με κόπο τον σταυρό μου και προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη». Κι έλεγε στην προσευχή του: «Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ’ εσένα εμπιστεύομαι τη ζωή μου».

«Μη φοβάσαι» Στη συνέχεια ο π. Δανιήλ αναφέρει με συγκίνηση την εξής συγκλονιστική εικόνα: «Ενας μεταλλικός θόρυβος διέκοψε τη νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την κίνηση των χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο και προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του θορύβου. Και τότε… ω Θεέ μου! Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάι μου χαμογελαστός και ολοζώντανος: “Δανιήλ, είμαι εδώ” μου είπε. “Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θα σε χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη φοβάσαι!” Αυτά ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου και, καθώς μου μιλούσε, ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου».

Και προσθέτει: «Εκείνη τη στιγμή άκουσα τον καθηγητή Μπελένη να μου λέει: “Ας προσευχηθούμε μαζί, πάτερ Δανιήλ, και, με τη βοήθεια του Θεού, όλα θα πάνε καλά”. Και, πράγματι, πήγαν! Η εγχείρηση πέτυχε. Το χέρι του γιατρού, που το οδηγούσε ο Αρχάγγελος -είμαι βέβαιος γι’ αυτό-, μου ξανάδωσε τη ζωή που είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου».

Καταλήγοντας, λέει: «Και, έτσι, ταξίδεψα στο πανελλήνιο προσκύνημα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στον Μανταμάδο της Λέσβου, για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο του Θεού Μιχαήλ για τη σωτηρία μου».