Για τελευταία φορά, άνοιξε τα μάτια του και ψιθύρισε μόνο 3 λέξεις. Μόλις τον άκουσαν οι γιατροί, σοκαρισμένοι δεν πίστευαν πως…

H Ruth Scully, μια μητέρα από το Maryland, ήρθε αντιμέτωπη με έναν από τους χειρότερους εφιάλτες κάθε γονιού. Όλα ξεκίνησαν όταν ο 2χρονος γιος της, Nolan, δεν μπορούσε να συνέλθει από το μπούκωμα που είχε. Στην αρχή νόμιζαν ότι ήταν απλά συνάχι, αλλά η κατάσταση συνέχισε να χειροτερεύει μέχρι που δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.

Η αξονική τομογραφία έδειξε την φριχτή αλήθεια: ο Nolan, οποίος ήταν 3 ετών, είχε ραβδομυοσάρκωμα, μια σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου.

Σύντομα κατάλαβαν ότι οι μέρες του ήταν μετρημένες. Πάλευε πολύ γενναία, αλλά μάταια. Μετά από ενάμιση χρόνο, ο Nolan πέθανε στην αγκαλιά της μητέρας του.

Στην προσπάθεια της να αποδεχτεί την απώλεια, μοιράστηκε την θλίψη της σε μια συγκινητική δημοσίευση στο Facebook. Περιέγραψε τις 4 τελευταίες ώρες αφότου το ιατρικό προσωπικό τους εξήγησε πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα:

«Το ραβδομυοσάρκωμα απλωνόταν σαν φωτιά. Μας είπε ότι σε αυτό το σημείο δεν πίστευε πως ο καρκίνος του ήταν θεραπεύσιμος, αφού είχε αντισταθεί σε όλες τις θεραπείες που είχαμε δοκιμάσει και το σχέδιο ήταν να τον παρηγορούμε καθώς επιδεινωνόταν πολύ γρήγορα.

Μετά από λίγο ηρέμησα και πήγα στο δωμάτιο του Nolan. Καθόταν στην “κόκκινη καρέκλα της μαμάς” και έβλεπε βίντεο στο YouTube από το τάμπλετ του. Κάθισα δίπλα μου, ακούμπησα το κεφάλι μου στο δικό του και κάναμε την εξής συζήτηση:

Εγώ: Πονάς όταν αναπνέεις, έτσι δεν είναι;
Nolan: Εεεε… ναι.
Εγώ: Πονάς πολύ, μωρό μου, έτσι δεν είναι;
Nolan: (κοιτάζοντας κάτω) Ναι.
Εγώ: Αυτός ο καρκίνος είναι ό,τι χειρότερο, δεν χρειάζεται να παλεύεις άλλο.
Nolan: (με αγνή χαρά) Δεν χρειάζεται; Αλλά θα παλέψω για σένα, μαμά!
Εγώ: Όχι! Αυτό κάνεις τόσο καιρό; Παλεύεις για την μαμά;
Nolan: Εεε ναι!
Εγώ: Nolan Ray, ποια είναι η δουλειά της μαμάς;
Nolan: Να με κρατά ασφαλή! (με ένα μεγάλο χαμόγελο)
Εγώ: Γλυκέ μου… Δεν μπορώ να το κάνω πλέον. Ο μόνος τρόπος να σε κρατήσω ασφαλή είναι στον παράδεισο. (Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια)
Nolan: Άρα, θα πάω στον παράδεισο και θα παίζω μέχρι να έρθεις. Θα έρθεις, σωστά;
Εγώ: Εννοείται! Δεν μπορείς να ξεφορτωθείς την μαμά τόσο εύκολα!
Nolan: Σ’ευχαριστώ μαμά! Θα πάω να παίξω με τον Hunter και τον Brylee και τον Henry!»

«Την επόμενη μέρα ξεκουραζόταν, κυρίως κοιμόταν τις επόμενες μέρες. Τα είχαμε κανονίσει όλα – δεν μπορώ να εξηγήσω πώς είναι να υπογράφεις το έγγραφο που λέει να μην επαναφέρουν τον μικρό σου άγγελο). Όταν ξύπνησε, τα είχαμε ετοιμάσει όλα και είχα τα παπούτσια στο χέρι για να γυρίσει σπίτι το βράδυ.

Θέλαμε απλά ένα ακόμα βράδυ μαζί. Αλλά όταν ξύπνησε, έβαλε απαλά το χέρι του στο δικό μου και είπε, “Μαμά, είναι εντάξει. Ας μείνουμε εδώ, εντάξει;” Ο 4χρονος ήρωας μου προσπαθούσε να βεβαιωθεί ότι εγώ ήμουν καλά…»

«Γύρω στις 9 το βράδυ ρώτησα τον Nolan αν μπορούσα να κάνω ένα ντουζ, αφού δεν επιτρεπόταν να τον αφήσω και έπρεπε να τον ακουμπάω συνεχώς. Μου είπε, «Εντάξει, μαμά. Πες στον θείο Chris να έρθει να καθίσει μαζί μου και θα γυρίσω για να σε βλέπω”.

Στάθηκα στην πόρτα του μπάνιου, γύρισα στο μέρος του και είπα, “Κοίτα προς τα εδώ και θα γυρίσω σε δύο δευτερόλεπτα”. Μου χαμογέλασε. Έκλεισα την πόρτα του μπάνιου. Είπαν ότι μόλις έκλεισε η πόρτα, έκλεισε κι εκείνος τα μάτια και έπεσε σε βαθύ ύπνο, ξεκινώντας το τέλος της ζωής.»

«Όταν άνοιξα την πόρτα, η ομάδα του ήταν γύρω από το κρεβάτι και όλοι γύρισαν και με κοίταξαν με δάκρυα στα μάτια. Μου είπαν, “Ruth, είναι σε βαθύ ύπνο. Δεν μπορεί να νιώσει τίποτα”. Ανέπνεε με δυσκολία, ο δεξιός πνεύμονας του είχε καταρρεύσει και το οξυγόνο είχε πέσει.»

«Έτρεξα και πήδηξα στο κρεβάτι μαζί του, έβαλα το χέρι μου στην δεξιά πλευρά του προσώπου του. Τότε έγινε ένα θαύμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ..»

«Ο άγγελος μου πήρε μια ανάσα, άνοιξε τα μάτια του, μου χαμογέλασε και είπε, “Σε αγαπάω, μαμά”, γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και στις 11:54 το βράδυ πέθανε, καθώς τραγουδούσα το “You Are My Sunshine” στο αυτί του.

«Ξύπνησε από το κώμα για να μου πει ότι με αγαπάει με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο!»

Η συγκινητική αυτή ιστορία έχει αγγίξει τις καρδιές όλου του κόσμου. Υπάρχει λόγος που οι μαμάδες αποκαλούν τα παιδιά τους αγγέλους: έχουν πολύ βάθος και μεγάλες καρδιές.

Η Ruth είχε το θάρρος να μοιραστεί αυτές τις στιγμές για το αγοράκι της, την απώλεια της και την απίστευτη αγάπη ανάμεσα σε μια μητέρα και το παιδί της.

Credit: hefty.co